In 2014 verscheen ‘Dageraad’ van Charnia. Kort daarna werd de band gevraagd om een akoestische set te spelen in de winkel van Consouling in Gent. De band maakte het zich echter net iets moeilijker dan de meesten. Ze inviteerden violist Jens Debacker en besloten twee maal te repeteren om een met drones gevulde set voor te bereiden.
Geen ‘Dageraad’ dus, maar een set die, na die hier en daar eens live te hebben gespeeld, uiteindelijk resulteert in het net geen veertig minuten durende stuk ‘Het Laatste Licht’. Het jarenlange proces heeft er uiteraard voor gezorgd dat het nummer helemaal uitgepuurd en geschaafd tot ons komt, met een zeer bevredigende luistertrip als eindpunt.
Het siert uiteraard het sextet dat op zijn debuut degelijke postmetal neerzette, om resoluut andere muzikale wegen te verkennen en er iets superieurs uit te creëren. De eerste helft van het nummer zweeft ergens tussen neo-klassiek en drones, waarna de postrock stijl Godspeed You! Black Emperor de overhand krijgt. Zo bouwt het stuk laagje voor laagje op, stilaan de apotheose naderend. Pas als de brulstem invalt na vijfentwintig minuten, keert Charnia terug naar zijn postmetalverleden. Behalve de viool horen we ook de contrabas van Innerwoud terug, die zelf pas volgend jaar nieuw werk zal uitbrengen. Door de gastbijdragen verrijkt het oorspronkelijke kwartet zijn muzikale wereld, die naar het einde van het nummer toe ook heel wat raakvlakken vertoont met de rustige stukken van Amenra.
Monnik debuteerde in 2015 met het mooie ‘Vondeling’ en breit daar nu een net zo indrukwekkend vervolg aan met het drie nummers tellende ‘Bedevaart’. Drones vormen nog steeds de hoofdmoot van Monniks klankenpalet, maar hij is slim genoeg om het ook wat breder te zoeken. Ambient en psychedelica vinden hun weg in de muziek, waardoor de nummers veelzijdiger klinken dan op zijn debuut. Tussendoor maakte Monnik enkele cassettes in kleine oplages, wat hem de uitdaging bood om verder te experimenteren, zijn muziek af te toetsen en te kneden tot wat uiteindelijk ‘Zielerust’, ‘Berouw’ en ‘Afscheid’ is geworden, de drie lange nummers op ‘Bedevaart’.
De opener ‘Zielerust’ is meteen een stuk van twintig minuten waarbij de gitaardrones grotendeels achterwege blijven. Het is zijn synthesizer die de taak overneemt, terwijl hij bricoleert met knopjes en loops. In ‘Berouw’ komt de gitaar even terug, om al snel, net als in ‘Afscheid’, te worden afgelost door rijke pianoklanken. Het resultaat is op zijn minst beklijvend, dwingt tot aandachtig luisteren en is eigenlijk een stuk interessanter dan het gros van de gitaardrones waar we tegenwoordig mee worden overstelpt.