Het geeft te denken dat de hype van 2008 een discoplaat is die klinkt alsof het nog steeds 1977 is. Halen we onze glitterbol van onder het stof en hijsen we ons in een broek met olifantenpijpen of houden we eerst de plaat tegen het licht? Misschien toch dat laatste. Opener ‘Time Will’ is het opwarmertje dat drijft op het hartzeer van Antony van Antony and The Johnsons, de onverwachte guest die er vooral voor zorgde dat de plaat de broodnodige aandacht kreeg, hoewel Dfa op de hoes persen ook al wonderen doet. ‘Hercules Theme’ is pure, suikerzoete onversneden disco maar ook niet meer dan dat. ‘You Belong’ is een schaamteloze ripp-off van ‘Big Fun’, de technoklassieker waarmee Kevin Saunderson zichzelf en het genre wereldwijde roem verschafte. De single ‘Blind’ is het hoogtepunt van de plaat, een wereldnummer de naam waardig. ‘Iris’, ‘Easy’ en ‘This Is My Love’ zijn aardig singles, maar verbleken toch bij ‘Raise Me Up’ die de plaat weer op gang trekt voor het slotnummer ‘True False/Fake Real’, een origineel dat zo dicht tegen zijn referenties aanleunt dat het wel erg bleek kleurt. De hamvraag is of we de heimwee van een stel topproducers naar het verleden terecht mogen uitroepen tot de plaat van het jaar. Iedereen heeft recht op een mening, maar wij menen dat ‘Hercules & The Love Affair’ te veel pikwerk en te weinig originaliteit bevat. Haal Antony weg en de spoeling is wel erg dun. Als we smeulende disco, protohouse en vette baslijnen willen horenn halen we liever ‘Less Than Human’ van The Juan Maclean nog eens uit de hoes. Misschien wel de meest onderschatte man uit de DFA-stal. Een tip, een gouden tip.