In het najaar viert Ninja Tune zijn twintigste verjaardag en pakt het Londense label breed uit. Een groep die mee bepalend was voor het prille succes van het label is The Herbaliser. Jake Wherry en Ollie Teeba debuuteerden in 1995 met Remedies, maar wisten pas echt door te breken met Blow Your Headphones en Very Mercenary, twee platen die perfect (instrumentale) hip hop, bluntz en het druilerige Londen aan elkaar wisten te koppelen. Ook live wist de groep met een reeks stomende concerten te overtuigen. Na Very Mercenary bracht het duo nog drie langspelers en een reeks mixcompilaties uit. Het is tekend dat op hun best-of Herbal Tonic toch vooral de nummers uit Blow Your Headphones, Very Mercenary en de twee Live Sessions komen bovendrijven. The Herbaliser bewijst hoe grensverleggend een groep ooit ook geweest is, het bijna onmogelijk is om onafgebroken aan de top te staan en dat vernieuwing veelal wordt gebracht door een stel jonge wolven. (Wij zetten onze zuurverdiende centen in op de binnenkort te verschijnen debuutplaat van Emika.) Niettemin vinden we Herbal Tonic een mooie retrospectieve. Goed om weten is dat de onvoorwaardelijke fans met March Of The Dead Things ook een nieuw nummer voorgeschoteld krijgen. Wij bleven echter vooral hangen bij de klassiekers The Blend, Ginger Jumps The Fence en de remix die DJ Food maakte van Mrs Chombee Takes The Plunge. Ook Bonobo mag tot een van de sterkhouders op Ninja Tune gerekend worden. De Brit legde een lange weg af. Simon Green debuteerde op Tru Toughts met een loungeplaat en verkaste later naar het grotere Ninja Tune waar hij eerst het minder relevante Dial M For Monkey op uitbracht. Het was vooral met Days To Come en zijn bijdrage aan de Solid Steelmixserie dat de Brit zijn onvoorwaardelijke liefde voor bossa nova en soul naar voren bracht. Met Black Sands verfijnt Green zijn geluid en probeert hij zijn live-ervaringen naar degelijk plaatwerk te vertalen. Een ambitie waar hij overigens goed in lukt. Black Sands kan niet tippen aan het meesterschap van Days To Come, maar bewijst dat Green als muzikant nog steeds in evolutie is. Op zijn lauweren rusten, is er voorlopig nog niet bij.