Uit Glasgow komt het trio Haight-Ashbury, vernoemd naar de legendarische wijk in San Francisco tussen Haight en Ashbury Street in. De relevantie van deze buurt ligt in de vorige eeuw, in de hippiecultuur en alles wat er omheen hing, inclusief de beatgeneratie. 1967 was er een topjaar en kende legendarische bewoners als Janis Joplin en Jerry Garcia van The Grateful Dead. De Schotten, Jen, Kirsty en haar broer Scott, zouden ongetwijfeld graag in die omgeving en tussen die mensen vertoefd hebben. In 2010 verscheen het debuut Here In The Golden Rays, een mooie plaat die aanleunt bij folk en psychedelica maar het experiment evenmin negeert. En dat doen ze op deze opvolger nog net dat tikkeltje beter. Scott bespeelt opnieuw een resem instrumenten terwijl Jen en Kirsty met hun heldere stemmen samenzang tot grote hoogte brengen. Ze hebben beiden een engelenstemmetje, dat soms behoorlijk contrasteert met de eerder donkere teksten. Een sitar zet de toon in opener Maastricht (A Treaty), en ondanks onze hekel aan het instrument, dat Ravi Shankar voor onze geest haalt, valt het hier goed mee. En dat ligt voornamelijk aan de intrigerende stemmen en het klankenpalet dat zwalpt tussen The Velvet Underground en de lieflijke pop van de jaren 1960, toen meidengroepjes grote successen boekten. Het is allemaal net een beetje te veel flower power om ons helemaal overstag te halen, maar we geven grif toe dat er op deze plaat een aantal prachtsongs staan. 2nd Hand Rose bijvoorbeeld, eigenlijk een typische song voor dit trio waar binnen de lijntjes van het fatsoen wordt getript zonder de pedalen te verliezen. Fleet Foxes is een beetje verwant aan Haight-Ashury, vanwege de pastorale schoonheid, de prachtige samenzang en de beheersing waarmee nummers worden gemaakt. Waar zijn die bloemetjesjurken gebleven?