Of er nu effectief sprake is van een revival van psychedelische rock volgens de beproefde Spacemen 3/Loop/Spiritualized receptuur is nog lang niet duidelijk. Daarvoor is het nog te vroeg; bovendien is het ook niet echt relevant. Feit is dat bands als bijvoorbeeld Black Angels, Wooden Shjips/Moon Duo of White Noise Sound momenteel in bepaalde publieksniches op heel wat belangstelling kunnen rekenen. Wijds waaierende fuzzgitaren, hypnotiserende synthklanken en Teutoonse krautrockritmes: ze domineren opnieuw (een deel van) de underground. Een andere graag geziene gast in dat milieu is White Hills, het sonische ruimteschip rond zanger/multi-instrumentalist Dave Weinberg (gitaar, mellotron, theremin, synthesizer). Hoewel de eerste officiële release dateert van 2007 is de band sindsdien bijzonder productief gebleken. Naast een rist albums op uiteenlopende labels als Rocket Recordings of Drug Space waren er ook samenwerkingsverbanden met GNOD en zelfs Der Blutharsch(!). H-p1, is hun tweede voor Thrill Jockey. De incarnatie van White Hills bestaat ditmaal verder uit Ego Sensation (bas, vocalen en synth), de ravissante Shazzula op synthesizer en drie (gast)drummers. Op H-p1 betreedt White Hills opnieuw muzikale paden die opmerkelijk ver verwijderd zijn van wat we doorgaans associëren met spacerock. Vanzelfsprekend valt de erfenis van Hawkwind of Acid Mothers Temple niet te verloochenen en ook de heavy riffs die ze gemeen hebben met pakweg Boris kleuren hun sound, maar White Hills is veel meer. Krautrock en soundscapes bijvoorbeeld. De motoriek van Neu! wipt uitdrukkelijk het oor in tijdens Paradise, terwijl er naar het einde toe opmerkelijk veel ruimte is voor atmosferische intermezzi waardoor ook Tangerine Dream of Popol Vuh voor de geest springen. Onmogelijk voor een gat te vangen band!