Dat dit uit Brooklyn afkomstig hiphopgezelschap de naam ontleent aan de ene dag in 2001 heeft geen uitleg nodig. De leden hebben allen op jonge leeftijd dit Amerikaanse trauma met eigen ogen aanschouwd en zijn er regelmatig ook direct, op persoonlijk vlak, mee geconfronteerd. Dat de groep politiek en maatschappelijk geëngageerd is, zal met deze naam evenmin iemand verbazen. Jonge New Yorkers die teruggaan tot de wortels van de hiphop en in poëtische teksten een scherp beeld schetsen van het leven op de straat. Revolutionair, verwijzend naar Malcolm X, Black Panthers in wijze die de onlangs overleden Gil Scott-Heron trots zou maken op zijn nalatenschap. Maar anders als veel andere revolutionare hiphop groepen kiest Nine 11 Thesaurus er niet voor om dit over soul- of jazzbeats te doen. De jongemannen kiezen ervoor om hun rauwe en grauwe raps binnen grime en experimentele dubstep te plaatsen. Gebroken ritmes, zware opbollende bassen onder het geluid van vastgelopen spelcomputers en wilde, verrassende synthlijnen. Zo zou een nummer als ’16 Bars’ niet hebben misstaan op ‘Cosmogramma’ van Flying Lotus. Muziek die daarmee even goed de straat en de strijd beschrijven, die de woorden schetsen. Geen bling bling, geen kleine bikini’s, hoo’s of trots gemompel over de gevangen kogels in een crimineel verleden, maar een duidelijk afgetekende gebalde vuist ferm boven het hoofd gehesen.