De breakcoreliefhebber moet zich tegenwoordig door heel wat bagger heen waden om de glanzende pareltjes te bereiken die het genre nog steeds de moeite waard maken. Helaas denken veel beginnende muzikanten dat ze met een kleine inspanning ook best een breakcoreplaatje kunnen maken; hard, snel, elektronisch en hopsakee we doen mee in het genre.
Aan dit soort broddelwerkjes ontbreekt elke vorm van nuance en zorg. Iets dat juist bij Drumcorps in overvloed aanwezig is, godzijdank. In de eerste seconden van openingsnummer Botch Up and Die lijkt het typische grindcore te zijn wat Aaron Spectre maakt, heel langzaam tekent zich af dat de menselijke hand dit nooit zo kan hebben gespeeld. Er is dus een computer in het spel en die wordt nooit te veel gebruikt. De balans die Spectre vindt tussen de metal en de breakcore is voorbeeldig. Nergens is het dom beuken, het materiaal wordt met zorg en serieus behandeld, de mix is perfect uitgebalanceerd en voor muziekliefhebbers die metal vaak links laten liggen is Grist desondanks heel goed behapbaar. Tegelijkertijd moet het album voor de metalliefhebbers ook een feestje zijn. Alleen de getalenteerde geesten kunnen verschillende groepen mensen aanspreken zonder zichzelf of de muziek geweld aan te doen, Aaron Spectre mag zich onder die knappe koppen scharen.