Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Cocorosie, de groep rond de zusjes Casady, is volgens ons een typisch voorbeeld van een band die iets te lang wil blijven teren op behaalde successen uit het verleden. Oorspronkelijk was Cocorosie een spontaan ontstaan project van twee zussen die elkaar al jaren niet meer hadden gezien en zich samen wilden amuseren, maar in de loop der tijd is het succes hen voorbijgehold en heeft de spontaniteit plaats moeten ruimen voor soms al te geforceerde vernieuwingsdrang. Op het debuutalbum spatte het speelplezier er nog vanaf, en ook op het tweede album ‘Noah’s Ark’ stonden aardige nummers, maar daarna was het vet wat ons betreft van de soep. Toch zitten ze met deze ‘Grey Oceans’ al aan album vier. Op zich verandert er weinig aan hun beproefde formule: we horen nog altijd de combinatie van een geschoolde operastem (Sierra) met een krakende, ietwat rasperige stem (Bianca). De speelgoedgeluidjes zijn eveneens nog prominent aanwezig en hier en daar komt er wat elektronica aan te pas. Toch slagen ze er niet meer in om ons te boeien. Niet dat het album één grote stinker is, maar alles lijkt zo afgevlakt, waardoor de songs heel snel gaan vervelen. Het experiment is nog aanwezig, maar het lijkt er alleen te zijn omdat dat nu eenmaal bij hun sound hoort. Voor ons is de betovering wat verdwenen en we hebben het gevoel dat het nu wel tijd is voor een lange heksensabbat. Maar als we heel eerlijk zijn, dan denken we dat Cocorosie voorgoed verleden tijd is.