Deze uit Toronto, Canada afkomstige band is op zijn minst productief te noemen. Op bijna drie jaar zitten ze al aan hun derde album. Nu, niet zo moeilijk. Het vorige, Tosta Mista was krap tweeëntwintig minuten lang. Deze nieuwe wordt iets langer gerekt tot net een half uurtje. Ideaal zou je denken want de band maakt puntige songs die schipperen tussen punk en sixties surfrock. Na het korte Dry Range Intro schiet de plaat echt uit de startblokken met de vooruitgeschoven single Graves. Strakke, puntige gitaarlijntjes en de schreeuwerige stem van Daniël Lee. Dan denk je dat het goed komt na de sof die het vorige album was. Maar dat is niet echt het geval. De plaat kabbelt van de ene golf naar de andere verder. Nummers als Bye Bye Land of Wasteland komen voorbij, maar nergens worden we opnieuw geprikkeld. Het duurt tot afsluiter Genes voor we terug een track horen die ons overspoelt. Pulserend ritme, de stem van Daniël Lee die gelukkig iets meer naar de achtergrond is gemixt. En daar raken we misschien aan het grootste euvel voor ons. De schreeuwerige stem van Lee die we haast constant horen, gaat na een tijdje zwaar irriteren. Nee, Hooded Fang lijkt ons geen blijvertje.