Stevige instapper, die openingstrack. Na een subtiele ambient-intro, dat hint naar haar Whatever The Weather, vallen de broken beats in, niet veel later volgt haar stem. Een track die geldt als de samenvatting van een ‘Loraine James’. Terwijl ‘Let U Go’ met de vocals van KeiyaA zich als een slome R&B-song neervlijt, doet de stem van RiTchie ‘Déjà Vu’ klinken als het vroege werk van Dean Blunt: sleazy grime-beat diep weggemoffeld onder een weemoedige zanglijn. Op ‘Gentle Confrontation’, haar derde langspeler bij het Britse Hyperdub, reflecteert Loraine James op haar familie en de persoon die ze is, vroeger en nu. Haar in 2003 overleden vader wordt geëerd op het eerder verschenen intieme ‘2003’. Haar grootouders op ‘Cards With The Grandparents’. Een track waar alles begint met een heerlijk glitchy ambient-IDM-grimeritme dat plots wordt afgebroken voor een korte rhyme. Zoals altijd wikkelt Loraine James zichzelf in elektronica, UK drill, grime en jazz. Invloeden uit haar thuisstad die James zo intens heeft geabsorbeerd dat haar materiaal een eindeloze flow heeft. Haar muziek, zo goed als elk nummer, is een samenballing van tegenstrijdige ritmes en stijlbreuken. Hoe steviger het kraakt op papier, hoe meer het nummer zijn flow vasthoudt. Zoals ‘Glitch The System (Glitch Bitch 2)’ waarbij ze knipoogt naar haar debuut uit 2019. Of het beukende ‘While They Were Singing’, waar de melodieuze stem van Marina Herlop in contrast staat met het intense ritmewerk dat weerklinkt als vuurwerk. Met een genre-palet dat haar een gans andere richting had kunnen uitsturen, bouwt Loraine James standvastig aan een eigen geluid waarvan de klankkleur herkenbaar blijft klinken, en ze ditmaal meer subtiel want persoonlijker te werk gaat. Onderhuids kruipen in plaats van opvallend inbeuken.
