White Ring was een klein decennium geleden één van de opvallendste vertegenwoordigers van de zogenaamde witch house, een enigmatische stroming binnen de elektronische muziek waarbij spookachtige geluiden, een lethargische en vervormde drugritmiek en allerlei vage occulte thema’s (ook visueel) werden gepuurd uit een fundament van instrumentale en zwaar vertraagde hiphop, shoegaze, industrial, house, drones, trance, noise, synthpop en diverse wave-subgenres (new, dark, cold, ethereal, Gothic).
De interessantste namen die deze micro-scene opleverde in die beperkte hoogdagen (2009-’13) zijn Salem, oOoOO, Holy Other, Balam Acab, Mater Suspiria Vision en deze White Ring, een Amerikaans trio dat acht jaar geleden mee het genre definieerde met de sterke ep ‘Black Earth That Made Me’. Vooral het openingsnummer ‘IxC999’ was zowat de signatuurtrack van het genre.
En nu is er eindelijk, maar totaal onverwacht, het eerste volwaardige album, op het moment dat witch house de facto uitgedoofd is tot een obscure voetnoot in de elektronische underground. Toch is witch house verre van dood. White Ring ging in winterslaap, maar heeft de voorbije jaren een cultstatus gekregen en ook in veel mainstream producties van vandaag zoals bijvoorbeeld ‘Rockstar (Feat. 21 Savage)’ van Post Malone duiken heel wat (subtiele en minder subtiele) stijlelementen uit het genre op. ‘Gate Of Grief’ knoopt netjes aan bij hun eigen verleden.
Bryan Kurkimilis, Kendra Malia en Adina Viarengo maken nog steeds witch house en doen geen moeite om andere wegen te verkennen. De atmosfeer is nog altijd ijskoud, onheilspellend en onwezenlijk; de beats traag en de stemmen zijn even mysterieus als diep begraven in de mix. ‘Gate Of Grief’ is niet de verrassing die de hierboven vermelde ep destijds wél was, maar een blij weerzien met de Amerikaanse spokenjagers is het in ieder geval.