Góða Nótt is IJslands voor goede nacht, maar afgaande op hoe deze plaat klinkt is dat eerder bedoeld als afscheidsgroet, dan als wens voor goede nachtrust. Of als wrange grap, want het trio Nilsen, Sigtryggur Berg Sigmarsson en Helgi Thorsson maakt deze plaat terwijl ze waren ingesneeuwd in Stilluppsteypas studio, zonder voedsel en water. Zonder enig idee hoe lang ze vast zouden zitten brachten de heren de tijd zoveel mogelijk slapend door, en, om de aandacht af te leiden, achter de opnameapparatuur. Het enige contact met de buitenwereld bestond uit microfoons die ze in de sneeuw staken, en waarmee ze gekraak, gefluister en andere, eigenaardige geluiden opvingen. Die geluiden mixten en manipuleerden ze, met Góða Nótt als resultaat. Een resultaat dat begrijpelijkerwijs veel donkerder is dan de meestal wat melancholische, spacey elektronica op de eerdere albums van de heren (zie GC#92 en 105). Kant a is een dikke, gruizige stormwolk van krakende tonen, ruis en vage geluiden die soms even herkenbaar lijken, als patronen en gezichten die opdoemen in een sneeuwstorm. Op kant b lijken de heren de dichtgesneeuwde realiteit inmiddels voorbij, en afgedreven naar het ijzige isolationisme en de sneeuwblindheid van Thomas Köner: lange, sonore drones die als gletsjerstromen over elkaar heen schuiven. Tegen het einde gloort een ietsiepietsie licht, maar het is toch vooral een kil feest voor liefhebbers van William Fowler Collins, Geoff Mullen, Kevin Drumm et cetera. Kachel aan en sterke drank bij de hand houden.
