Furfour

Op deze nieuwe plaat gaat Grumbling Fur meer en meer de electropop tour op. Ze bundelen hier een verzameling meestal lichtvoetige electropopsongs die veelal gedragen worden door de zang van Alexander Tucker. De vorige twee platen werden hier ten huize al als psychedelica light omschreven en we hebben het gevoel dat het beslag van deze songs nóg lichter werd aangeklopt. Het is alvast nog psychedelische (electro)pop maar wij moesten tussen de 12 songs op dit album toch wroeten om er écht goeie songs uit te halen. De opener kon ons alvast bekoren en ook de afsluiter – waar de invloed van Depeche Mode voelbaar is – willen wij nog wel eens draaien. Wat er tussen komt is op zich niet slecht maar heeft iets te weinig om het lijf waardoor we na –tig luisterbeurten ons er nog niets van herinneren. Ja, ‘Acid ali khan’ knipoogt naar Hot Chip en de strijkers die veelvuldig worden gebruikt doen ons aan Arthur Russell denken, maar dan een klasse of twee lager spelend. Hier en daar worden filmische intermezzo’s gedropt, maar dan uit een slechte B-film (‘Molten familiar’ of ‘Pyewacket’s palace’) of worden de gaatjes gevuld met nietszeggende niemendalletjes als ‘Sapien Sapiens’. Ligt het aan het schrijfproces, waar Daniel O’Sullivan en Alexander Tucker vertrokken vanuit geluiden en ideeën liever dan vanuit songstructuren of thema’s, dat deze plaat van ons afvalt? Zelfs de hulp van Charles Bullen (This Heat) en Isobel Sollenberger (Bardo Pond) op een paar songs kunnen niet verhinderen dat wij deze plaat nu al bijna vergeten zijn.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
Grumbling_Fur_Furfour
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!