De carrière van Renato Figoli startte met het beluisteren van Total 3, de Kompakt-verzamelaar. Dat was het moment waarop hij zich bekeerde tot het maken van elektronische muziek, de discografie openend met materiaal op Lo-Fi Stereo. Relatief succes volgde, met platen op Trapez en Claque Music, maar een paar jaar geleden drong de keuze tussen succes en de liefde voor de underground zich op aan de Sardiniër. Figoli maakte de keuze voor de passie, gericht naar een kleinschaliger scene, een keuze die tot Funkoholic leidde. En dat begint heerlijk met een mooie, aan The Rurals refererende balearic trip genaamd Underpool. Waarin trouwens een airhostess inleidend luchtturbulentie aankondigt. Dat is typerend voor de vliegangst van Figoli, en inderdaad: net die ene keer dat hij mocht gaan draaien op Ibiza, kreeg hij een paniekaanval in de luchthaven. In plaats van het bijhorende please remain seated kan je maar beter lang uitgestrekt de bank op, want Figoli heeft best wel talent in het schenken van loom makend spul. Aangenaam zachte chill volgt, waarbij Carlo Dittas live gitaar en Mario Massas bazuin -voorloper van de trompet- een organische extra toon zetten, voorzichtig hintend naar pakweg het betere werk op Session Recordings, kwalitatief chill house label van weleer. Misschien is de gitarist in het titelnummer dan net iets te enthousiast met de delay, de zuigende synths in And Again doen me erg aan Random Logics ijzersterke, miskende Numrebs denken. Buck A Guy klinkt als Luomo met een glas op, een paar nummers verder biedt Morning Express prachtig meanderende bliss techno, met Spacetime Continuum als inspiratie. Night Express tot slot doet blijgemutst een rondedansje in de studio, als enige nadrukkelijk ritmische nummer. Symbolisch voor iemand die als producer de beats even wil loslaten, bijwijlen boterzachte chill in de plaats zettend?