Het is een soort popquiz spelen met jezelf: ‘Freedom’ van Amen Dunes luisteren. Want waar doet die stem toch zo aan denken? Waar doet de plaat zelf aan denken? Eerste idee: Lloyd Cole & The Commotions, maar dan in een coverversie door Oasis (die laatste naam is trouwens zeker geen compliment). En als dan op het laatste nummer de stuwende gitaarpop wordt voorzien van synths en andere elektronica valt het kwartje: ‘Freedom’ klinkt nogal als Nederlands indietrots Moss. Een zanger die binnen zijn (duidelijke) vocale beperkingen nog fraaie resultaten neer weet te zetten –zoals Moss’ Marien Dorleijn dus– heeft Amen Dunes helaas niet. Damon McMahon kiest voor korte, even staccato als nasaal gezongen stukjes tekst die eerder klinken alsof hij slogans over de muziek drapeert, dan als echt zanglijnen. Daardoor weet deze Britpop-en-Britse-new-wave-door-Amerikanen uiteindelijk nooit echt boven de middenmoot uit te stijgen.