Het kan aan ons liggen, maar deze platen lijken toch tenminste ten dele voortgekomen uit het idee: ik ben kunstenaar, alles wat ik doe is interessant. Ere wie ere toekomt, Luke Fowler is een interessante kunstenaar, in het bijzonder waar het zijn filmwerk betreft. Maar dat maakt hem nog geen uomo universale. Op Fowl Tapes II leeft Fowler zich uit op een oude modulaire Serge-synthesizer, twee plaatkanten lang, zonder veel lijn. Daarmee lijkt de plaat niet alleen qua titel, maar ook wat betreft structuur wel een beetje op het collage-album The Faust Tapes, de derde plaat van krautrockers Faust. En ook in het geluid van Fowl Tapes II menen we het nodige terug te horen van de meer experimentele stukjes van de Duitse voorzaat: ronkende bastonen, analoge pulsen, willekeurig geriedel in de hoge registers. Het klinkt allemaal vast erg lekker als je een synth-fetisjist bent. De meer muzikaal geïnteresseerden onder ons moeten het doen met een incidenteel thema dat uit de vrijwel constant veranderende stroom geluiden boven komt drijven, en dat is een beetje karig. De WTF!?-factor is nergens zo hoog als bij bijvoorbeeld Rashad Becker, maar misschien dat liefhebbers van de Creel Pone-catalogus daar geen bezwaar tegen hebben en deze tapes wel kunnen waarderen. Meer lol hadden we aan de 12inch van Lurists, een samenwerking van Fowler, Steven Warwick (die leuke rare houseplaten maakt als Heatsick) en Richard Youngs (u weet wel). Die laatste twee voorzien Fowlers synth-improvisaties van een zeer losse beat en enige structuur. Dat leidt tot zwalkende rommelpop, speels zonder al te melig te zijn, dronken zonder vreselijk irritant te worden voor de feestganger die vanavond de BOB is. Niet dat u de rest van uw feestje er mee aan het dansen krijgt, maar gezellig wordt het vast wel.