Toen we Jaimie Branch interviewden voor GC #145 liet ze in niet mis te verstane krachttermen weten dat de politieke situatie in haar Verenigde Staten zwaar op haar gemoed woog. Die frustratie heeft zich nu vertaald in ‘Bird Dogs Of Paradise’, waarop Branch, uit noodzaak –‘ik hou van de schoonheid van instrumentale muziek, maar dit zijn geen moooie tijden’- aan het zingen is geslagen. Los van de toegevoegde vocalen is de trompet-cello-bas-drums-formule ongewijzigd, maar celliste Tomeka Reid (ondertussen lid van Art Ensemble Of Chicago) werd vervangen door Lester St. Louis. ‘Prayer For Amerikkka pt. 1 & 2’, start als een logge slepende groove, met Branch op strijdbare vocalen: ‘we got a bunch of wide-eyed racists’. De tegenstem van het koor wordt geleverd door Ben Lamar Gay en dichter Marvin Tate. In het tweede deel van de song krijgen we het verhaal van ‘Annabelle’: een jonge vrouw die achtereenvolgens haar vader verloor, haar land ontvluchtte en in de VS werd opgesloten in een kooi, ver van haar familie. En cours de route wordt ook nog eens Leonard Cohen’s ‘Famous Blue Raincoat’ geparafraseerd, in een boze versie. Het hele, hartverscheurende verhaal staat in de hoesnota’s, waarin Branch verder vertelt over racistische aanvallen die enkele bandleden recent mochten ondergaan. Tussen de bedrijven door krijgen we een paar van Branch’ karakteristieke trompetlijnen: snijdend, zalvend, maar altijd afgetekend, precies en hogelijk melodieus. Naarmate het gebed vordert, gaat het tempo de hoogte in en in de finale schudt Branch (die zelf Colombiaanse roots heeft) een ranchero-achtige melodie uit haar mouw. In de instrumentale stukken experimenteert Branch met synthdrones (‘Twenty-Three n Me, Jupiter Redux’), werkt ze met een circulair melodietje dat zo van Penguin Café Orchestra had kunnen zijn (‘Simple Silver Surfer’) en komt ze verder bij een soort kraut/Afrojazz terecht, met een geniaal doordravende ritmesectie (‘Nuevo Roquero Estéreo’). De afsluitende crooner ‘Love Song’ wordt opgedragen aan ‘all those assholes and clowns out there’, maar Branch’ trompetlijnen laten er geen twijfel over bestaan wat ze echt denkt over rotzakken en clowns. Als u dit jaar maar één ‘jazz’-plaat koopt, laat het dan deze punkplaat zijn.
