Dat Oliver Barrett alias Petrels weet hoe hij een groots geluid moet maken, wisten we al, maar op ‘Flailing Tomb’ laat hij horen dat hij meer in zijn mars heeft dan alleen ambient drones, én dat hij weet hoe een emotionele boog te bouwen die een hele plaat overspant. Het begin is vertrouwd: suizende drones en synths in een grote Maelstrom. Het geluid wordt steeds breder, en halverwege stijgen er uit diepte traag dreunende drums op, terwijl meeslepende thema’s in en uit focus waaien. Dat stormachtige begin, dat de opening van Belongs ‘October Language’ in herinnering brengt, gaat over in een kalme nasleep, waarin de laatste wervelingen wegsterven. De luisteraar kan even op adem komen voor ‘Orpheus’, het zwaartepunt van de plaat, waarin Barrett wordt bijgestaan door een koor en een zangeres. De tekst is ontleend aan Jean-Luc Godards dystopische ‘Alphaville’, maar in dit arrangement klinkt het nummer als een onmogelijke liefdesverklaring, weemoedig en stuwend tegelijk. I shall fight so that failure is possible, is het refrein. Geen gebrek aan drama dus, en al is ook het geluid groots, dit is geen plat bombast. De eerst twee delen van het afsluitende ‘L. Caution’ geven even rust met een intermezzo van synthesizerthema’s te midden van stadsgeluiden, veilig terug uit de onderwereld. Langzaam gaat het over naar drones, een nieuwe elektronische wind steekt op, waar uiteindelijk een dreunend drumpatroon en hypnotisch rollende baslijn uit opdoemen. Het sluitstuk dendert zo negen minuten door, vol ruis, noise, dikke synths en een fuzzende gitaar, meeslepend en uplifting. Wanneer daar ook nog een koor door heen komt dat uit volle borst louter onomatopeeën lijkt te zingen, is de catharsis compleet. Iedereen die van een groot geluid houdt en ook niet vies is van het grote gebaar: hard draaien en je verliezen. Magnifiek.
