Cave In is een band die het zichzelf en de luisteraar niet gemakkelijk maakt. Wij hebben een donkerbruin vermoeden dat Tommy Lee –om maar iemand te noemen– met de discografie van deze band geen weg zal weten want er is absoluut geen rechte lijn op te trekken. Ze begonnen als metalcoreband om via psychedelische zijwegen op de rechte baan van de potente stadiumrock te belanden. Op het laatste échte muzikale wapenfeit ‘White Silence’ uit 2011 onderstreepten ze hun muzikale schizofrenie nogmaals in het vet. Vorig jaar sloeg het noodlot toe en verongelukte de bassist van de band, Caleb Scofield, na een repetitie. Dat jaar speelden ze op Roadburn een eerbetoon aan hun overleden bandlid. Een concert dat begin dit jaar ook op plaat werd uitgebracht. Ze hebben de draad intussen weer opgepikt met deze nieuwe plaat. En hoe. Acht nummers die vanuit demo’s waarop Scofield nog meespeelde zijn uitgewerkt en waarop ze duidelijk de kaart trekken van de progressiviteit. Melancholie en kracht wisselen elkaar perfect af zonder elkaar voor de voeten te lopen. Atmosfeer is nog zo’n kernwoord. De opener ‘Final Transmission’ is trouwens het laatste wat Scofield nog aan de andere bandleden had doorgestuurd. Het is niet meer dan wat akoestische gitaar met geneurie maar met de bovenliggende kennis in het achterhoofd hakt het er toch volledig in. Ook doorheen de rest van de plaat waadt de geest van Scofield rond. De tekst van ‘All Illusion’ komt voort uit zijn schrijfsels en ‘Shake My Blood’ alludeert duidelijk op het verlies. En afsluiter ‘Led To The Wolves’ bevat die solide brul van hem. Alle nummers klinken ruw en minder helder dan hun eerder werk maar zitten vol ideeën die zowel spacerock, sludge, metal als progrock incorporeren. Als dit de laatste plaat moet worden van Cave in, dan is het een passend en naadloos sluitend eerbetoon geworden.
