M.I.A. is voor even een hype, en dus is hun producer annex deejay Diplo voor even hiplo. Gelieve te letten op de aanhalingstekens, die staan er niet voor niets. Want mijns inziens is Diplo vergelijkbaar met de Zweedse kok uit de Muppet Show: graaiend in een hoop ingrediënten, er mee vechtend, er op slaand, ze weinig subtiel bij elkaar gooiend en een eind weg klutsend met een brede grijns op zijn poppenkastkop. Helaas, de Zweedse kok kan niet koken, het is een parodie op een chef met een snuifje exotisme. Volgens dezelfde principes is Diplo een parodie op een deejay, alleen is hij zelf verantwoordelijk voor zijn ongein. Wanneer ik zin in een deejayset heb, kies ik liever voor de degelijke keuken, zij het traditioneel of experimenteel. Zelfs een bakje friet kan smaken, maar het moet door mijn friturist met trots gebakken zijn, volgens de regels van de kunst en met die persoonlijke toets die ik van hem verwacht. De vierentwintigste FabricLive is wat mij betreft onverteerbaar; nummers van Model 500, Ludacris, Aphex Twin, Le Tigre, Outkast, Jammer en godbetert The Cure worden zonder enige zin voor opbouw of samenhang door elkaar gezwierd en er zit nauwelijks een beat juist. Deze antitechniek is me uiteraard bekend van bij de vrolijke worsten Dewaele en de talloze pseudo-antihelden der deejaycultuur en ik erken ten volle het succes van deze tendens. Mocht u, beste lezer, dit wel kunnen smaken, dan verklap ik u dat u nog een plezierige tijd gaat doorbrengen met deze compilatie. Ik nestel me wel voor de buis met een Muppet Show dvd.