Naar de tweede van The Haxan Cloak, de veelzeggend genoemde uitlaatklep van de Londense producer Bobby Krlic, werd (in bepaalde kringen) behoorlijk ongeduldig uitgekeken. Dat is opmerkelijk en wel om twee redenen. Ten eerste vraagt wat deze Brit opgraaft op zijn tweede album een behoorlijke inspanning en een flink getraind oor. Excavation is namelijk verre van snoepgoed voor de massa. Ten tweede brengt hij, het hoge anticipatie- en hypeniveau ten spijt, in wezen niets anders dan wat in de underground al jaren geboekstaafd staat als dark ambient. Krlics sounscapes zijn bijgevolg net zo lichtschuw, dreigend, hermetisch, ongemakkelijk, deprimerend, claustrofobisch, spookachtig en mysterieus als die van Grootmeester Lustmord. Toch zijn het vreemd genoeg totaal andere referenties die opduiken wanneer The Haxan Cloak in een vakje wordt geduwd, zoals SunnO))) bijvoorbeeld. Dat Krlic zelf SunnO))) citeert als een belangrijke invloed wil echter niet zeggen dat daarvan ook directe sporen zijn terug te vinden in zijn geluid. Veel bruikbaarder en recenter als houvast zijn (puur) elektronische projecten zoals Raime, KTL, Demdike Stare of Burial Hex. Op zijn debuut, dat in 2011 op Aurora Borealis verscheen, gebruikte Krlic voornamelijk traditionele instrumenten zoals cellos als geluidsbronnen; ditmaal baseert hij zich louter op samples waardoor Excavation stukken sterieler (want digitaler) en minimalistischer klinkt. Dat killere geluid dient uiteraard de dito sfeer en door ook expliciet tijd te reserveren voor ruimte en stilte wordt Excavation nóg intenser en abstracter dan zijn voorganger. Ervaren oren zijn dus echt wel wenselijk.