Hoogstwaarschijnlijk steekt René Aquarius stilaan Frans De Waard naar de kroon als het gaat om het halen van de gedrukte versie van dit eigenste blad. Toch zeker als het gaat om de laatste twee à drie jaargangen, waar Aquarius steevast met één van zijn projecten of bands waarvan hij deel uitmaakt, onze pagina’s haalt. Onder vele gedaantes maar bijna altijd gebruik makend van zijn drumstel, op welke manier dan ook, duikt hij op in black metalbands, thrashbands, grindcorebands, maakt hij soundscapes of bezorgt hij ons samen met zijn maatje Otto Kokke heerlijke suizingen met Dead Neanderthals. De zes edities van 2018 halen, is hem gelukt. Een nul op tien halen met één van zijn projecten nog niet. Een drie met Celestial Bodies en een twee met Dungeönhammer wel. Niet bij ons, want wij vinden zelfs die escapades heerlijk lawaai. In O Saala Sakraal vinden we hem terug, net als Peter Johan Nijland, die met Distel net het mooie ‘Wapens’ afleverde. Nijland maakt tegenwoordig deel uit van Trepaneringsritualen en is lid van Hadewych, net als Patricia Manko en Scramasax (ook Distel, Volksweerbaarheid). Donné Brok (Donné Et Desirée) rondt het kwintet af. Begonnen als Hadewych met een uitgebreide percussiesectie (alle vijf spelen ze percussie) vervelde het project a snel tot O Saala Sakraal. Etherische drones, rituele percussie, bezwerende stemmen en de tegenstelling tussen donker en licht, nacht en zon, vormen de bouwstenen voor twee intrigerende stukken muziek. ‘Stasis’ en ‘Lilit’ zijn beiden uitstekende voorbeelden van waar deze band naartoe wil. Half vooraf uitgeschreven en half ter plekke geïmproviseerd houdt O Saala Sakraal als het ware voornoemde bands in evenwicht en bevat het van elk van hen wel enkele elementen. Slaagt Aquarius er opnieuw in alle edities te halen? Als het van deze plaat afhangt, zit dat er dik in.
