De Italiaanse klankhouwer Luca Sigurtร vroeg de door hem bewonderde collega Francisco Lรณpez of hij een gezamenlijk product zou willen maken. Peetvader Lรณpez stemde in, met twee mitsen. Elk zou zijn eigen compositie maken; daarbij zou worden uitgegaan van exact hetzelfde materiaal. Resultaat is ยErmย, respectievelijk een stuk van een ruime 27 minuten (Lรณpez) en een ruime 22 minuten (Sigurtร ). In beide composities zijn inderdaad regelmatig dezelfde klanken te horen, maar de twee mannen creรซren daar een andere en tot op zekere hoogte herkenbare geluidswereld mee. Lรณpez wordt vaak weggezet als een ย ook nog eens overactieve ย pure noise-componist. De Spanjaard heeft echter al vaak genoeg laten horen dat in zijn composities stilte en zeer zachte geluiden een minstens zo belangrijke rol spelen. Zo ook in deze ย traditiegetrouw genummerde ย compositie ยUntitled #294ย wisselt hij dicht en gelaagd geluid af met kalmte en stilte. Langzaam opgebouwd geluid valt plots stil, waarna ย lange seconden later ย weer licht galmende elektronisch klanken, raspend, rammelend met een lichte galm tot snerpend worden gestapeld. Om na enige tijd heel langzaam weer weg te schuiven in bijna stilte. Sigurtร heeft een andere aanpak: ยEavesย zet meteen heftig in met een vrij complex weefsel van klanken. Ook bij hem zijn er rustpunten, bijna stiltes, maar de Italiaan lijkt minder de tijd en de rust te willen nemen. In een tweede deel van zijn compositie wordt Sigurtร ingetogener en klinkt hij bijna mijmerend met tal van geluidjes over een basis van drones. Twee componisten, twee generaties, hetzelfde materiaal: pakt het heel anders uit? Ja, beiden laten vakkundig horen welke kanten je op kunt met afgesproken klankmateriaal. Tegelijkertijd sluiten de twee stukken goed op elkaar aan, zodat Sigurtร wellicht gelijk als hij stelt dat het resultaat als twee delen van een suite zijn.
