Era/Area van Ben Bertrand neemt je op een spirituele klankenroes die tijd en ruimte doorklieft, en dat allemaal aan de hand van een instrument: de basklarinet. Op zich al een prima keuze voor wie de bezwerende toer opgaat, maar deze Brusselse avonturier bespeelt de basklarinet met zo’n verbeeldingskracht dat het werkelijk surreëel wordt. Als we een ervaring als deze intact willen houden, zijn we weinig gebaat bij ankerpunten in de realiteit. Veel liever zetten we samen met Bertrand koers op het grote schip der verbeelding. Zodoende beschouwt u wat volgt best als een volstrekt subjectief relaas.
Op opener ‘Pygmy Song’ begeven we ons in een toverwoud tussen een groep pygmeeën die zich klaarmaken voor de jacht. Terwijl we hen volgen, beseffen we plots dat wij diegenen zijn die worden opgejaagd. Maar dan is het al te laat. Een gifpijl boort zich in ons hart en dompelt ons onder in een koortsdroom. Verzetten heeft weinig zin merken we wanneer het delirium zich almaar dieper naar binnen dringt op ‘Partial Truths’ (oorspronkelijk van Evan Ziporyn). Uiteindelijk bereikt het de kern van ons brein, dat vervolgens helemaal uit elkaar lijkt te vallen. Uit de overblijfsels voltrekken zich waanbeelden (dat denken we, tenminste) die plagerig traag over ons ons netvlies heen dansen en onderwijl ook maar eventjes ons hele bestaan in vraag stellen.
Ook op ‘Planctus for Jerusalem’ dansen de waanbeelden langzaam verder in een eindeloze, immer verwarrende gedachtestroom. Het repetitieve karakter ervan zorgt mettertijd voor een soort holle berusting in het lot dat we toebedeeld hebben gekregen. Een berusting die verder wordt uitgesponnen in het laatste nummer, een raak gekozen herwerking van een Gavin Bryars-compositie die hier dienst lijkt te doen als elegie. Was dit onze laatste adem of zijn we nu herboren? Geen idee, maar dezelfde zullen we nooit meer zijn.