Wat ex-leden van Kraftwerk betreft, zijn we nooit van onze oorspronkelijke overtuiging afgeweken: Florian Schneider-Esleben heeft het perfecte hoofd om een halve eeuw elektronische muziekgeschiedenis te symboliseren, en daarom vergeven we hem alles. Natuurlijk bloedt ons hart in de wetenschap dat percussionist/mooie jongen Wolfgang Flür nooit de erkenning kreeg die hij verdiende, en slecht behandeld werd door de fietstandem Hütter-Schneider. Maar op het einde van zijn lijvige autobiografie ‘I Was A Robot’, begonnen we hem toch maar een zeurpiet te vinden. Flür heeft zich nooit van zijn verleden kunnen losmaken, en dat hoor je in al zijn muziek op deze retrospectieve cd/dubbelelpee. Net als bij lotgenoot Karl Bartos trouwens, al verkiezen we zowel diens solo-exploten als zijn humoristisch-relativerende manier om tegen zijn Kraftwerk-periode aan te kijken. Flür heeft immers een oncontroleerbare neiging tot commerciële meligheid. Onze wenkbrauwen kwamen ooit verticaal te staan toen we Yamo hoorden, en representatieve tracks als zijn lijflied ‘I Was A Robot’ (‘The Robots’ is beter) of ‘Cover Girl’ (‘The Model’ is beter) klinken als een afgelikte loungeversie van Kraftwerk, verwekt in een bad van gesmolten suiker. Als wij moeten kiezen tussen een lauwe plakkerige cocktail op een zonovergoten strand, of een ijskoude pint in een donkere kelder, aarzelen we geen seconde. Daar kunnen geen drie gladde remixes van dezelfde pophit iets aan veranderen. Integendeel.
