In de industriële Hoogdagen was Gerechtigkeits Liga zowel naar vorm als naar inhoud een opmerkelijke verschijning in het cassettemilieu. Een ijzersterke elpee (Hypnotischer Existenzialismus, 1985) op het legendarische label Side Effects moest de doorbraak consolideren, de creatieve krachten verhuisden van Bremen naar Londen, maar tot een opvolger is het nooit gekomen. Pas sinds 2004 is Gerechtigkeits Liga terug zichtbaar op onze radar met enkele retrospectieven en singles. Nu, na een kwarteeuw, laten we onze pick-upnaald kennismaken met het tweede album. Openingsnummer Justice beantwoordt al meteen aan onze hoge verwachtingen: tegen een achtergrond van metalen percussie, ijzergeschraap en verdoofde kreten, doet een bezwerende stem haar beklag over het doel dat de middelen heiligt (en omgekeerd). Nog niet van de rituele shock bekomen, ramt Slash voorgoed in onze hersenen waarom de veelgelaagde ritmes van Gerechtigkeits Liga vijfentwintig jaar geleden al maniakaal genoemd werden. Deze groep staat voor de vervreemde angst van een moderne primitief in een verstedelijkte wereld. Natuurkrachten worden opgeroepen door middel van sjamanengetrommel op afval van onze consumptiemaatschappij. Eén van de percussionisten is trouwens John Murphy (Knifeladder en vele anderen) die eerder ook al zijn sporen verdiende bij SPK, een groep die nooit ver uit de buurt is als we het over Gerechtigheits Liga hebben. Wanneer de industriële sferen, het ijzer en de gezangen gekoppeld worden aan orkestrale samples, schiet ons zelfs een maxi van SepPuKu te binnen als vergelijkingsmateriaal. In elk geval schuiven wij graag enkele pikzwarte vinyls van mindere goden opzij om plaats te maken voor de brede rug van Dystopia, en we hopen van harte dat we niet tot 2036 op een vervolg moeten wachten.