De derde en laatste dunk!festivaldag was een gevarieerd menu met hedendaags klassiek, drones, shoegaze en heavy instrumentale rock.
Deze slotdag begonnen we helemaal bovenaan, in de domzaal, waarin Tation de sfeer van de Tibetaanse hoogvlakte mocht oproepen. Uit ons vooronderzoek kwam prikkelende muziek uit de bus, dus wilden we deze show volledig zien, helaas ten koste van het parallel geprogrammeerde Klidas. Het siert het dunk!festival dat ze bands als deze de kans geven om zich voor te stellen aan een nieuw publiek. Tation is een band maar ook een kunstenaarscollectief, en dat zag je aan hun goed uitgewerkte performance. De opstelling: een soort sjamaan centraal, met cape, een aantal ferme trommels en een effectenbord; links en rechts: een energieke gitarist en bassist; verscholen in de achtergrond: een drummer en een toetseniste; en daarachter: projecties. In de finale mocht er nog een gemaskerde danser rondspringen voor extra sfeer. Ook al was gesproken communicatie niet evident vanwege de taalbarrière, de show overtuigde zonder meer. Op een paar mindere riffs na klonk dit fris en strak, en door de dubbele percussie lekker opzwepend. Na afloop was er geen contact met het publiek meer voorzien: merchandise werd verkocht in ‘selfservice’, met een ouderwetse collectebus, “omdat er geen geld was om een verkoper te laten meereizen”.N’importe quoi, zoals ze zo mooi in België zeggen. De koningstrommel bleef als geschenk achter voor de dunk!organisatie, en krijgt allicht een plek in de dunk!studio’s.
Het Chileense label LeRockPsicophonique is al jaren hofleverancier van het dunk!festival voor zuiders talent in uiteenlopende genres. In het verleden stuurden ze al Baikonur, La Ciencia Simple, Sistemas Inestables en Osorezan af naar het verre België, dit jaar was het de beurt aan Iverness. Dit kwintet is veruit het braafste van de hoop, met een vrij klassiek rockgeluid en fatsoenlijke zanglijnen. Allemaal prima uitgevoerd, maar ons deed het niet veel.
En dan opnieuw parallelle programmatie, met Jo Quail, Grand Aquila en Divided. Jammer voor die laatste twee, want het overgrote deel van het publiek had zijn keuze lang op voorhand gemaakt, waardoor er zowaar even een wachtrij stond aan de prachtige theaterzaal. Die ontving niet alleen Jo Quail, maar ook een heus orkest en een paar solozangers. Jo Quail is een mooi voorbeeld van een artiest die dankzij het dunk!festival kon groeien: dankzij een eerste speelkans, toen nog heel erg onzeker en met beginnersfoutjes, dankzij de ontmoeting op dunk! met Caspian, en dankzij nieuwe speelkansen, telkens voor een groter publiek. Tegenwoordig is ze een sterk huismerk binnen de dunk!familie, en als ze dan voorstelt om een project met de Italiaanse tenor Lorenzo Esposito Fornasari te brengen, dan is er voldoende vertrouwen om daar zonder veel nadenken ‘ja’ op te zeggen. Deze samenwerking maakte het eerste deel uit van de set: de uitvoering van Supplication, dat ze ‘samen-op-afstand’ opnamen: de cellopartijen bij haar thuis, de zang in zijn eigen studio. Het stuk kreeg hier live een upgrade in een uitvoering met het Wilmink Project Orkest, uit Enschede. Het tweede en laatste deel was de uitvoering, opnieuw door Jo Quail en orkest, van Causleen’s Wheel, een stuk uit haar oude plaat ‘Exsolve’. Zangeres Lucie Dehli mocht hier het personage vertolken, met een fluisterperformance die nadien vocaal ontspoorde. Hier had het orkest een meer ondersteunende rol, maar de basismelodie van de cello is dan ook straf genoeg om een leidende rol op te eisen. En de tribale drums (gespeeld vanachter een geluidsscherm, begrijpelijk, maar toch wat triest) voegden extra power toe. In de finale mocht Lorenzo Esposito Fornasari nog even duelleren met Dehli, al verzoop zijn prachtige tenor wat in de climax. Deze show was compleet af, mooi aanvullend op de rest van het programma, in een prachtige setting bovendien. Het enige dat enigszins uit de toon viel, waren de witte sportschoenen centraal op het podium, in een zee van stemmig zwart. Als dat het enige minpuntje is wat we kunnen verzinnen, moge het duidelijk zijn: dit was zonder twijfel één van de hoogtepunten van deze dunk!2024.
Het Franse Lost in Kiev is nog zo’n band die de talentscouts van het dunk!festival op zijn blote knietjes mag danken. Hun debuut Motions was effectief een straf werkstuk, dat een heruitgave kreeg op dunk!records, én een live-uitvoering op het dunk!festival. Voor de band was dit intussen de derde passage, en hun troeven blijven intact: het kwartet gaat ingenieus van climax naar climax, en laat geen ruimte voor een zwakker momentje. Goede punten ook voor de warme baslijnen, en de bescheiden toevoeging van synths en elektronica vormen een meerwaarde. Een strafpunt evenwel wegens het herhaaldelijk aanzetten van het publiek tot handjeklap, een klein misdrijf van de laagste categorie.
Hij kan het goed verbergen, maar onze Belgische dronenonkel Dirk Serries verschijnt meer dan eens op het dunk!podium. Eerder al met Yodok III en Loud as Giants, en dit jaar met The Void of Expansion. Dat vormt hij met de intussen vertrouwde drummer Tomas Järmyr (eveneens Yodok III). Järmyr gaf tegengas aan de gitaarerupties middels dynamische drums, die hij liet aanrollen in golfslagpatroon. Het liggende publiek liet het zich welgevallen, wanneer zo’n aanrollende golf over de rand van het podium gutste. De bands van Dirk Serries vormen een essentieel element in de dunk!voedingsdriehoek (heavy/romantisch/lawaai), maar geen nood: hij heeft nog een band of twaalf in de schuif liggen voor volgende edities.
Terwijl Serries de domzaal in een trance hield, daalden we toch even af naar de balzaal om te kijken hoe het Closure in Moscow verging. Vóór de show passeerde daar al INXS door de boxen (geen kwaad woord over INXS) en de band werd aangekondigd met ‘suiker’ als trefwoord, dus dit leek een buitenbeentje te zullen worden. En ja hoor, voor een sterk uitgedunde zaal, met enkele heel jonge gastjes op de eerste rij, speelde de band een soort hardrock met emo over-the-topvocalen. De vestimentaire keuzes maakten het plaatje af. Afsluiter was hun anthem The Church Of The Technochrist, die in de juiste, nu ja foute, omstandigheden desgewenst meegebruld kan worden.
Van het pretpark naar de grote zaal, alwaar Outrun the Sunlight er met schijnbaar gemak in slaagde het publiek te onderhouden met lekker weghappende postmetal. Degelijke hooks, de juiste effectenpedalen, wat soundscapes ter ondersteuning en bij tijd en wijlen een stevige metalriff: meer moet dat soms niet zijn.
In aanloop naar de dunk!2024-finale met Sleepmakeswaves was het nog plannen geblazen met Echo Collective, Jessica Moss en Oh Hiroshima. Echo Collective stond opgesteld in de theaterzaal. Een bescheidener opzet deze keer, met (wand-)piano, harp, en viool. Helaas moesten we al afscheid nemen toen het duo nog aan zijn viooldueldrone bezig was: veel dynamiek hebben we dus niet kunnen zien.
Want ook bij Jessica Moss moesten we even van achter het gordijn kijken. Zij begon zittend, voor een fornuis van effectenpedalen, waarmee ze haar stem en vervolgens haar vioolpartijen loopte, intussen weer rechtop. Maar ook hier werd het een open einde, want hoog op onze planning stond…
… Oh Hiroshima! Dat was een jaar langer wachten dan voorzien, want na een mislukte poging in 2023 stonden ze deze keer écht op het dunk!podium, in een goedgevulde balzaal. Deze Zweden maken met hun tweetjes aan dreampop en shoegaze verwante rock waarin het heerlijk nestelen is. De warme vocalen worden op plaat donzig verpakt, en dat maakt al de helft van de charme uit. Live is band een kwartet, zodat de muziek volop tot zijn recht kan komen. Toch een belangrijk verschil: de zang, ongefilterd en dus kwetsbaar, zat erg prominent in de mix, waardoor er heel wat magie en eigenheid verloren ging. Gelukkig zijn de onderliggende melodieën sterk genoeg: Ellipse, Humane, het nieuwe Wild Iris,… Oh Hiroshima is langzaam maar zeker aan het uitgroeien tot een Grote Naam, en het is weer uitkijken naar de nieuwe plaat.
Na drie festivaldagen, met vijfenveertig bands in het totaal (die je weliswaar onmogelijk allemaal kon zien), mocht Sleepmakeswaves dunk!2024 afsluiten. Een hele eer, maar ook een zware verantwoordelijkheid, want het is intussen een jarenlange traditie dat de afsluiter op zaterdag voor een absolute apotheose dient te zorgen. Konden ze dat? Welnu, geloof het of niet, maar ze konden dat. Zelfs zonder dat je de band goed moest kennen: wat een show! Wat een spelplezier! Wat een ongelooflijk strakke set! Wat een metronoom van een drummer! Weinig bands op het dunk!festival spelen tegen hun zin, maar de gretigheid van Sleepmakeswaves was bewonderingswaardig. Natuurlijk moet je als afsluitende act helemaal opgaan in de muziek. Natuurlijk moet je overal opkruipen. Is het een goed idee om je evenwicht te bewaren tegen twaalf loodzware hangende boxen? De vraag stellen is ze beantwoorden. Maar het illustreert het gevoel van onoverwinnelijkheid. En ondanks de fysieke toewijding: loepzuivere klank. Prima lichtshow ook. De band begon nochtans met pech: de opgenomen intro bleek onafspeelbaar. Maar als je ook zonder kunstjes indruk maakt door gewoon in het volle licht, vanuit het niets je eerste song in te zetten, dan heb je de stiel op de juiste manier geleerd. Sleepmakeswaves bracht de ROCK opnieuw in postrock, en zorgde voor een klinkende finale van een editie zonder ronkende namen.
Want ja, het was een editie voor de volhouders: veel lokkertjes waren er niet, en je moest jezelf fysiek dwingen om opnieuw de trappen te nemen naar weer een nieuwe onbekende band. Maar het was fijn om zien dat de zalen goed gevuld waren: het dunk!publiek blijft een trouw en nieuwsgierig publiek, dat openstaat voor nieuwe muziek. Een internationaal publiek ook, dat de lange tocht aflegde om al die obscure maar geliefde bands in optimale omstandigheden te kunnen zien. Anderzijds was de organisatie onzichtbaar, zoals het hoort: geen aanschuifrijen, geen gedoe met bonnetjes, geen overvolle zalen, vlotte en vriendelijke bediening, geen gezeur. De trappen word je gewoon, en die routine geeft je de ruimte om geleidelijk aan de prachtige architectuur van de Vooruit te ontdekken. Wat dan met de overlappingen? De shows in de theaterzaal, de domzaal en de balzaal stonden quasi gelijktijdig geprogrammeerd, dus had je de keuze om heel wat bands te missen, of om dunk!2024 te zien als een showcasefestival en telkens een kwartiertje van een show mee te pikken. Altijd weer een moeilijke keuze. Aan de andere kant: zo hadden de bands op het hoofdpodium wel telkens de garantie op een goedgevulde zaal. Festivalschema’s blijven moeilijke puzzels. Maar de reacties van bands en publiek tonen aan: dunk!puzzels blijven geliefd.
Coda
Mooi aansluitend op drie dagen dunk!festival, als betrof het een aftershow, speelde zondag op een boogscheut van de Vooruit het Portugese Travo in de Kinky Star, op uitnodiging van Scratch & Snuff. Vier snorren, evenveel muzikanten, ook al was er meer dan voldoende snor voor een volwassen man of twaalf. Het moet nog een beetje doordringen, maar hun Astromorph God was één van de platen van 2023, en die speelden ze vol overgave integraal. Wat een urgentie! Wat een drive! Wat een drummer! Wat een geniale baslijnen! Wat een heerlijke fuzzgitaren! Arrow Of Motion, Faceless Ghoul, Turn To The Sun: die songs kunnen nog jaren mee. Zouden ze een dunk!publiek kunnen overtuigen? Welzeker! Wat ons betreft komen ze volgend jaar een dag vroeger naar Gent.
Gezien: dunk!festival 2024, zaterdag 11 mei 2024 / Travo, zondag 12 mei 2024