Dirty Beaches, podiumnaam van Alex Zhang Hungtai, kwam na jaren van obscuriteit in 2011 in de belangstelling met het verschijnen van Badlands. De plaat stond vol rhythm-and-blues die enerzijds sterk refereerde aan de jaren 1950, anderzijds een flinke dosis elektronica, drumcomputers, samples en een duister galmend geluid. In een interview dat ondergetekende met hem had zie elders in deze Gonzo (Circus) zei Zhang Hungtai dat hij, ondanks het grotendeels onopgemerkt blijven, was doorgegaan met wat hij zelf wilde maken. Zo ook is zijn nieuwe plaat een product van wat hij zelf interessant vindt. Vandaar dat Drifters/Love Is The Devil deels een nieuwe weg van Dirty Beaches aangeeft. Deels, want het deel Drifters opent met een aantal nummers die, weliswaar nu met band, voortbouwen op de vorige plaat. I Dream In Neon is een gedreven blues, waarbij het warme stemgeluid door galm en slis een duistere lading krijgt. Night Walk en ‘Casino Lisboa zijn in rhythm-and-blues gedrenkte nummers met een al even donkere undergroundsfeer, maar de gitaren en orgeltjes lijken soms ontleent aan postpunk. Daaropvolgende nummers doen eveneens aan de jaren 1980 denken met soms minimale drumcomputers, melancholieke keyboardloopjes of venijnige elektrodrums. Als Dirty Beaches in Au Revoir Mon Visage ook nog eens in een gekweld Frans gaat declameren, denken we onwillekeurig aan groepen als Liaisons Dangereuses. Deel twee, Love Is The Devil, is voornamelijk instrumentaal en ligt daarmee in een ander verlengde van Zhang Hungtais eerdere werk, met name zijn filmmuziek. Zo kun je je de rustige instrumentale stukken ook voorstellen: als muziek voor kleine, alternatieve films. Een weemoedige soundscape met licht echoënde gitaar en sax wordt gevolgd door kleine melodieën op gitaar, die weer afwisselen met lyrische strijkpartijen. Zo anders en toch zo Dirty Beaches. Prachtig.