We volgen -(16)- sinds hun debuut ‘Curves That Kick’ (1993) en werden in de loop van hun carrière geen enkele keer ontgoocheld. Dat kan ook te maken hebben met het feit dat dit collectief uit Los Angeles steevast een jaar of drie tussen elk nieuw album laat. Hier en daar een single, die ze delen met bands als Grief, Fistula en Today Is The Day, maakt de cultstatus binnen de sludgescene van deze band des te groter. Bobby Ferry, één van de oprichters van de band die tot nu toe alleen zijn stem leende voor wat achtergrondzang, treedt nu naar de voorgrond en neemt de donkere voordracht helemaal voor zijn rekening. -(16)-, dat erom bekend staat heel negatief getinte teksten te hebben, besloot om zo positief mogelijk uit de hoek te komen. Volgens Ferry is het meest positieve dat ze konden bedenken het feit dat iemand zijn hond zo graag ziet dat die zelfmoord pleegt als de hond komt te overlijden. Dit is depressiewerende muziek voor fans van orkestjes als Crowbar, Weedeater en Eyehategod van een band die in supervorm verkeert. Dat bewust kiezen om nooit in de versnelling te gaan, niet in de muziek en niet in het uitbrengen van albums, werpt overduidelijk zijn vruchten af. Het uit Manchester afkomstige Atavist begon weliswaar als doomy sludgeband, maar die sludge is ondertussen ver zoek. Voor hun tienjarige winterslaap deelden ze een paar albums met Nadja, maar sinds de heropstanding in 2017 lijkt daar een einde aan te zijn gekomen. Wel zijn de epische nummers gebleven en is de doom nog verder uitgepuurd. De band, bestaande uit gitarist C. Naughton (Winterfylleth), bassist S. Ryan (Pine Barrens), drummer Callum Cox (Satanic Dystopia) en zanger Toby Bradshaw (Cowards), nodigde ook nog eens celliste Jo Quail, violiste Bianca Blezard (Winterfylleth, Gatecrasher) en Mark Deeks (keyboards, ook al Winterfylleth) uit om de weltschmerz nog wat breder uit te smeren. Heel rustige, melancholische stukken wisselen af met loodzware, trage en overdonderende fragmenten, wat alleen maar bijdraagt aan de absolute duisternis die dit album opwekt. Wie zich verwacht aan een opvolger van ‘Sulphur English’ is er aan voor de moeite. Inter Arma zet een stel covers op een plaat van liedjes die van invloed zijn op de band. Nine Inch Nails, Hüsker Dü, Cro-Mags, Venom en Ministry snappen we. Prince (‘Purple Rain’ dan nog), Neil Young en Tom Petty al heel wat minder. Het is allemaal niet slecht gedaan, maar het is niet meer dan een tussendoortje voor hen en voor ons. Snel vergeten deze.
