Menig Gonzo-lezer zal het moment kennen dat je je ineens afvraagt of je die hele muziek niet iets te serieus aan het nemen bent. Bijvoorbeeld als je uren lang vol aandacht naar een plaat zit te luisteren waar je volstrekt geen plezier aan beleeft. Voor ondergetekende is Cian Nugents officiële debuut Doubles (na de liveplaat Childhood, Christian Lies & Slaughter op audioMER.) er zo één. Doubles is voorwaar een monumentale plaat: een enorm virtuoze oefening in de door raga beïnvloede fingerpicking-stijl van gitaristen als Jack Rose, Glenn Jones en James Blackshaw. Nugent wijkt weinig af van het palet dat zijn voorgangers voor hem bij elkaar mengden, maar toont aan dat hij er de fijnste finesses van kent en moeiteloos toepassen kan. In de twee lange stukken die de plaat vormen, varieert hij vernuftig op themas, toont hij regelmatig zijn enorme virtuositeit en veelzijdigheid als gitarist, maar neemt hij even zo vaak flink gas terug om met enkele wel geplaatste noten minuten lang een ijl klankveld neer zetten. Onvoorspelbare en onvoorstelbare filmische muziek die een groot compositietalent verraadt, net als een duidelijke voorliefde voor atonaliteit, voor spanning die niet ontlaadt. Echt mooi wordt het zelden: telkens als hij een fraaie melodie te pakken heeft, breekt hij hem weer af, om een tijdje te blijven cirkelen rond twee naast elkaar liggende halve tonen, of één enkele toon op verschillende, net niet gelijk gestemde snaren. Moet muziek dan altijd leuk zijn? Nee, natuurlijk niet. Maar het misselijke gevoel dat zich in de buik van deze recensent opbouwt telkens als het orgel invalt in Peaks & Troughs mag dan een knap staaltje sturing zijn van de componist, ik ben toch iedere keer blij als het weer voorbij is. Hoe het ook zij: een heel goeie plaat. Dat wel.