Gelukkig heeft Low ‘Double Negatives’ niet in de jaren 1990 gemaakt, want anders hadden we nu opgezadeld gezeten met een term als ‘ambientcore’ of ‘slownoise’ –of wat de popjourno’s in die tijd allemaal graag aan termen bedacht zouden hebben. Maar dat het fijn is dat ‘Double Negatives’ er is, staat buiten kijf, al is ‘fijn’ niet helemaal het woord.
De plaat is namelijk geen al te gemakkelijke zit, doordat de liedjes sterk vervormd en overstuurd worden, lange ambient intro’s en -outro’s kennen, en vaak onder lagen ruis terecht zijn gekomen. Echter, juist daardoor is een nummer als ‘Always Trying to Work It Out’ –waarin het lijkt of het liedje zich uit een ruisende tv probeert los te rukken, een beetje à la ‘Poltergeist’– zo spookachtig mooi.
De sfeer is misschien nog het best te vergelijken met ‘Pygmalion’ van Slowdive, al put ‘Double Negatives’ stiekem ook uit productietrucjes uit de spannendere hiphop en r&b. Soms lijken de tracks te verzanden in soundscapes, waardoor de aandacht soms wat verslapt, maar vaker zijn schoonheid en vervorming verdomd mooi in balans.