Henrys Funeral Shoe bestaat uit de uit Zuid-Wales afkomstige broers Aled en Brennig Clifford, een lekker duo met gitaar en drums. Vergelijkingen met The White Stripes of Black Box Revelation liggen voor de hand. En ergens zitten die er ook in, die invloeden, in de tweede plaat van dit bescheiden tweetal. Maar de band gaat veel verder terug in de tijd. Hun voorkeur gaat veel meer uit naar de nalatenschap van bijvoorbeeld Rory Gallagher en Canned Heat, wat bij voornoemde bands wel als volledig fout zal worden bestempeld. Hebben de Welshmen uiteraard lak aan. Donkey Jacket, genoemd naar de vesten die door plaatselijke mijnwerkers worden gedragen, bevat stevige bluesrockers (Be Your Own Invention, Dog Scratched Ear, The Walking Crawl) naast op akoestische leest geschoeide songs als Bottom To Top en Heart On Fire. Als ze die tragere songs achterwege lieten, stonden ze meteen op dezelfde lijn als Left Lane Cruiser en zelfs als Black Keys. John Ned Edwards (Van Morrison, Dr. John, Solomon Burke), Pete Hurley (Lone Star) en Justin Beynon (Broken Vinyl Club) vinden de band alvast de moeite waard, vandaar hun gastbijdrages. Radio Moscow gaat op het derde album nog een stuk verder in zijn adoratie en klinkt bij momenten zowaar als een bevlogen Jimi Hendrix met zijn Experience. Het duo, Zack Anderson op bas en Parker Griggs (de rest, dus: drums, percussie, lyrics, zang, gitaar, harmonica), klinken met zijn twee als Blue Cheer in zijn hoogdagen. Ze voegen er wat Cream en Hendrix aan toe en spelen uiteindelijk een zeer sterke vorm van psychedelisch aandoende bluesrock. De band grijpt misschien terug naar een ver verleden, maar brengt zijn bluesrock met zoveel branie dat die heel actueel aandoet. Ze kiezen voor de stevige kant van het genre en blazen ons simpelweg de bank uit en de bruine kroeg in, zo eentje waar de cafébaas niet houdt van jazz, maar van de betere bluesrock. Het is misschien de editie van de retrobands, maar als het goed is, is het goed. En deze is verdomme zeer goed.