Emeralds heeft een merkwaardig labelverloop in hun carrière gekend. Werk op noiselabels No Fun en Hanson leek altijd wat misplaatst tussen de terreur van de geluidsanarchisten en ook met het laatste kind komt draagmoeder Mego wat merkwaardig over. Spacesynth tussen vier maal KTL en de zondvloed aan flipperkastconcrète? Weer een onlogische stap, maar komt met een beetje fantasie al meer in de buurt. Eerst terug naar toen waar de vroege discografie diffuus is met aan worpen cd-rs en cassettes, en na jaren vogelen in de marge komt het trio uit Ohio tot het eerste volwaardig album in 2008: Solar Bridge. Op Emeralds en What Happened een jaar later wordt er voortgeborduurd op experimentele drones, maar beginnen de synths een prominentere plaats in te nemen. En nu is daar Does It Look Like Im Here. De lange improvisatiestukken drijvend op drones en soundscapes zijn verdwenen. Emeralds heeft in dit nieuwe werk de liedjesstructuur gevonden (mogelijk te danken aan producer James Plotkin). Met verwijzingen naar Ash Ra Temple, Tangerine Dream en Popul Vuh te over spetteren de synths melodieus en opgewekt als een ode aan de Duitse hoogtijdagen van het kosmische geluid. Met de drone ver op de achtergrond. Het is soms even vloeken bij de gevreesde gitaarsolo maar op Genetic na blijft de lucht fris en schoon van de new age, wat nogal eens jammerlijk misging bij de Duitse vaders. Vooruit, een dun pad tussen pracht en cheese, maar wie een zwak heeft voor zingende synthesizers en speeldoosspace gaat dit heel mooi vinden. Denk aan Jonas Reinhardt en Heinrich Dressel die op dit moment soortgelijke dingen ook voortreffelijk doen. Does It Look.. levert een eervol resultaat met de juiste balans tussen retro en hedendaags. Nu nog het label vinden van de juiste genregenoten en Emeralds is pas echt thuis.