Heb je aan één Tori Amos niet genoeg? Dan is er Jessica Says voor je, die op haar tweede album ‘Do With Me What U Will’ laat horen dat ze wel heel goed naar Amos heeft geluisterd: donkere liedjes met buigzame zang en pianospel. Zelfs als ze op de dansvloer terecht komt in een paar extraverte liedjes, doet dat behoorlijk aan Amos’ dance-flirts denken. Kate Bush is ook een referentiepunt. Uit het album moet duidelijk een donkere en sensuele sfeer uitstralen – zie ook die overigens afzichtelijke hoes – maar de durf is er niet echt. Jessica Says blijft vrij braaf. Dat maakt van ‘Do With Me What U Will’ een heel aardige plaat; met meer durf had er waarschijnlijk echt iets overtuigends in gezeten. Vérité lijdt op haar debuutplaat ‘Somewhere In Between;’ onder een vergelijkbaar euvel: de ambitie om verleidelijke, donkere popmuziek te maken spreekt duidelijk uit de muziek, maar het lukt nog niet helemaal. Vérité is veel sterker dan Jessica Says op mainstream pop georiënteerd; menig nummer doet denken aan Selah Sue, Selena Gomez of Katie Perry. Trapbeats en James Blake-synths zijn duidelijk bedoeld om de muziek een scherper randje te geven, maar echt dwars wil het niet worden. VVéritébevindt zich in een niemandsland tussen net niet echt hitgevoelig en net niet echt avontuurlijk, laat staan dat ze die twee met elkaar weet te combineren. Dat levert een oerdegelijk album op.