Normaal ben ik niet zo van het muzikale jeugdsentiment. Toen Greg Dulli dik twee jaar geleden echter aankondigde dat hij zijn Afghan Whigs terug samenriep voor een concert op ATPยs Iยll Be Your Mirror in Londen was ons ticket wel snel geboekt. Dat we er ook nog een integrale uitvoering van ยReign In Bloodย van Slayer bovenop kregen, daar in het mythische Alexandra Palace beschouwen we nog altijd als bonus. Op die zomerse zondagavond zagen we een Greg Dulli, duidelijk verlost van een aantal verslavingen, die zijn troepen het heilige vuur terug aan de schenen legde. Die kruising tussen de grofkorrelige soulstem van Dulli en de strakke rock van zijn band klonk nog altijd even indrukkwekkend als dik vijftien jaar geleden. Toen we echter hoorden dat nu ook nog een nieuwe plaat aankwam, waren we een beetje huiverachtig. Een gevoel dat niet verdween nadat we ยDo To The Beastย beluisterden. Dit lijkt eerder op een halfslachtige poging om de zogenaamde reunie van The Afghan Whigs nog iets te verlengen, want veel schiet er niet over van de bezetting van zestien jaar geleden. De muziek dan maar. Opener ยParked Outsideย is iets te classicAfghan Whigs. Strakke gitaren, Dulli haalt zijn bekende stem boven en de drums rollen door het nummer. ยIt Killsย opent als een Twilight Singers-achtige pianoballade om langzaam haar schoonheid prijs te geven. In het eerder geloste ยAlgiersย en vooral ยCan Rovaย probeert de band nieuwe kleuren aan haar pallet toe te voegen. In het eerste geval door te spelen met de clichรฉs van een broeierige Morriconesoundtrack. Voor ยCan Rovaย wordt dan weer een blik elektronica opengetrokken. Tussendoor worden we nog รฉรฉn keer plat geslagen door het intense ยLost In The Woodsย. Strompelend halen ze echter de eindmeet met het te lang opgerekte ยThese Sticksย. Halfslachtig dus.
