Roger Karmanik is zowel chef-keurslager van het Zweedse Cold Meat Industry als versnijder van noise onder Brighter Death Now-vlag. Begin jaren 1990 brak CMI internationaal potten met onder meer In Slaughter Natives, Deutsch Nepal, MZ.412 en Morthound. Aanvankelijk uitsluitend met Scandinavische acts groeide CMI uit tot een standaard binnen het segment dark ambient, industrial en neo-folk. Karmaniks releases konden met andere woorden blindelings worden gekocht. Nadien ging het mis door een overkill aan middelmatige en weinig originele nieuwe titels. De faam van CMI leek stilaan uit de doven, met de afwezigheid van een distributeur in de Lage Landen als scherpste indicatie. De recente lichting, die naar goede gewoonte werd vooraf gegaan door een goedkope overzichtscompilatie (Flowers Made Of Snow) bevestigt wat we al langer wisten, namelijk dat CMI een geslaagde doorstart heeft gemaakt en aldus zijn toekomst opnieuw verzekerd ziet. Een greep uit de namen van morgen: Coph Nia, The Protagonist, IRM, Skin Area, Beyond Sensory Experience, Parca Pace et cetera.
Raison dEtre, de belangrijkste en productiefste uitlaatklep van Peter Andersson, is één van de langst meedraaiende acts op CMI en meteen ook één van de meest succesvolle. Al meer dan een decennium staat Raison dEtre voor meditatieve, door lithurgische elementen dooraderde ambient. Het religieuze karakter van zijn soundscapes is zijn voornaamste handelsmerk. Dát en het talent om epische soundtracks bij niet bestaande films te componeren. Reflections From The Time Of Opening, dat uitsluitend oud materiaal documenteert, is een duik in de archieven van Andersson en gaat zelfs zo ver terug als 1991. (Slechts één nummer dateert van 2004, Summoning The Void.) Dat doet vermoeden dat na Collective Archives en Lost Fragments nu vermoedelijk alles uit de kast is gehaald. Wie wil kennis maken met het echte genie, kan dat doen aan de hand van The Empty Hollow en Requiem For Abandoned Souls.
Orchestrale, neo-klassieke muziek is het dada van Magnus Sundström. Literatuur, film en kunst voorzien hem daarbij van de nodige input. Als The Protagonist is hij niet het productiefste lid van de familie; zijn eerste release en tevens debuut (A Rebours) is immers al ruim zeven jaar oud. De man werkt dus traag, maar het resultaat is telkens tot in het kleinste detail geperfectioneerd. Interim, een brug naar toekomstig meer, telt slechts vier nummers waarvan er overigens twee werden gecomponeerd voor The Royal Dramatic Theatre Of Sweden. Voor afsluiter La Fin De La Journée (Stripped) ging Sundström te rade bij Les Fleurs De Mal van Charles Baudelaire en riep hij vocale hulp in van ene Marjorie Stievenaert. Interim is pastoraal, dramatisch, romantisch en opwindend als Wojciech Kilars soundtrack voor Bram Stokers Dracula. Iemand wakker in Hollywood?
Disobey van Brighter Death Now is een zogenaamde dualdisc met op één kant een gewone audiocd en op de andere een dvd. Beide helften bevatten een liveregistratie van een concert dat telkens in Rostock plaats vond. Het eerste dateert van 1997, de livebeelden zijn slechts twee jaar oud en werden opgenomen op de MS Stubnitz. Scalperende noise, ook wel death industrial geheten, is het voornaamste kenmerk van BDN en wat dat betreft, is Disobey nergens verrassend. Hilarisch én wel afwijkend zijn echter de beelden waarop Karmanik en Lina B. Doll (Deutsch Nepal) het publiek trakteren op een brutaal, compromisloos noisebad
opgedirkt als twee oude wijven. Het illustreert dat de twee zichzelf niet al te serieus nemen en dat humor best kan rijmen met industrial. Het duo relativeert zichzelf dus en die houding is meteen ook tegengif voor de gekende themas: dood, kindermisbruik, haat, pijn en meer van dat misantropisch fraais. Een uiterst verzorgde verpakking en een uitstekende versie van Deutsch Nepals 29 Bleedholes zijn de kersen op de taart.
Martin Bladh en Erik Jarl trekken op de dubbelcd Virgin Mind alle noiseregisters open. Vijf jaar zit er tussen het nieuwe album en hun vorige, Oedipus Dethroned. In tussentijd deed het duo heel wat externe ervaring op in diverse soloprojecten, performance kunst en film. Dat alles heeft zijn sporen achtergelaten op het ambitieuze Virgin Mind. Het album bestrijkt een breed spectrum van organische soundscapes, stukken met zang tot schrille plus hypnotiserende industrial (The Nervescales). De power electronics van hun vroegste werk zijn nu volledig verdwenen en hebben veld geruimd voor een moeilijk te omschrijven vorm van industriële noise: grillig, metalig en uiterst fysiek en intens, maar altijd fascinerend en uitgesproken theatraal. Hoewel de vergelijking niet helemaal opgaat, zijn er overeenkomsten met de beginjaren van Einstürzende Neubauten, SPK en Nox. Het bloederige artwork roept dan weer associaties op met Unsane. 122 indringende minuten en ze vervelen geen seconde!
Op Satyriasis – Somewhere Between Equilibrium And Nihilism slaan het Italiaanse Spiritual Front en de Zweedse oudgedienden Ordo Rosarius Equilibrio de handen in elkaar, maar het resultaat is niet meer dan een heel flauwe versie van hetgeen Death In June al jaren maakt. Apocalytische folk of neofolk heet zoiets in bepaalde kringen. Flauwe en pathetishe hippiemuzak in de onze.
Raumspannung van Parca Pace is een emotioneel dramatische zoektocht naar heilige ruimtes, aldus CMI. Een veelvoud mooie fotos, genomen op diverse locaties, moet dat concept bovendien versterken. Maar de ijzersterke muziek van Jan Carleklev kan best zonder al die informatie. Net als The Protagonist is ook hij in de weer met neo-klassiek, maar het verschil in sfeer en geluid kon niet groter zijn. Waar Magnus Sundström met zijn symphonische soundtracks een romantisch verleden evoceert, houdt Carleklev zijn blik gericht op de toekomst. Zijn menacholische soundscapes verraden een machinale oorsprong (inclusief distortion), terwijl ze bij The Protagonist een meer organische feel hebben. Maar beiden houden er blijkbaar van om hun weemoed te koesteren en vervolgens om te zetten in héél aparte muziek, zonder evenwel te vervallen in zoete pap. Supplementair oorsnoep voor fans van Azure Skies en een instrumentale Bel Canto te tijde van hun magistrale debuut White-Out Conditions.