David Sylvian arriveerde in 2009, na een lange tocht via pop, jazz en avant-garde, bij zijn meest uitgesproken plaat. Op ‘Manafon’ reduceerde hij zijn muziek vrijwel volledig tot het meest eigen element daar in: zijn stem. Warm, met altijd een hint van een kreun, en uit duizenden herkenbaar. Muzikaal was ‘Manafon’ zeer minimaal, composities samengesteld uit schetsen. Als geheel was het daardoor geen makkelijke plaat, hoe mooi je Sylvians stem ook vindt. Misschien dat hij dat zelf ook zo zag, want op ‘Died In The Wool’ voert hij een aantal nummers opnieuw uit met een toegankelijker instrumentarium. In een recent interview zei hij de melodische aspecten van de zanglijnen meer te willen benadrukken, en dat doet hij door de nummers te voorzien van een modern klassieke ondergrond. Niet dat de muziek nu opeens wel makkelijk is, maar het bijna natuurlijke samengaan van Sylvians stem met in het bijzonder de cello geeft de nummers meer glans dan voorheen. De arrangementen zijn van de hand van de Japanse componist Dai Fujikura, wiens bijdrage aan het Sylvian-retrospectief ‘Sleepwalkers’ van vorig jaar ook al opviel. Hij speelt ook een belangrijke rol in twee nieuwe nummers, die in het verlengde liggen van de re-interpretaties. Nog twee ‘Manafon’-nummers zijn door Jan Bang, die vorig jaar een ambient-album uitbracht op Samadhisound, en Erik Honoré opnieuw gemixt tot zachte elektronische jazz. Meer traditioneel jazzy zijn twee nieuwe nummers waarop Sylvian gedichten van Emily Dickinson op muziek zet. Alles bij elkaar een gevarieerd album, dat als statement wellicht minder geslaagd is dan zijn voorganger, maar muzikaal zeer wel werkt. De bonuscd bevat nog twintig minuten muziek, waaraan onder meer Arve Henriksen, Eddie Prévost en Toshimaru Nakamura meewerkten. Hierop worden de verschillende moods van het album zelf nog eens samengevat in een lange, instrumentale improvisatie.