Na enkele collaboraties met Brötzmann waagt de ex-drummer van Alboth! zich aan composities voor kamerorkesten. De partituren van Wertmüller gelden als onleesbaar of minstens onuitvoerbaar en een vijftienkoppig kamerorkest wordt nog eens extra gefrustreerd door het besef dat de ingewikkelde arbeid toch door een computer zal worden vervormd. De gebruiksaanwijzing van de tijd bevat drie stukken die het te verwachten snarengeschraap koppelen aan zigeunerachtige vioolmuziek en elektronische manipulaties waardoor de klanken herleid worden tot drones en het gezoem van geprikkelde insecten. Vooral de live opnames verbazen ons: het publiek reageert alsof het net een winnend doelpunt heeft zien scoren in de finale van de Europabeker. Wat zou Herr Wertmüller in hun drankje gedaan hebben?