Looks like what drives me crazy/Don’t have no effect on you/But I’m gonna keep on at it/Till it drives you crazy, too. Het ziet ernaar uit dat Eblis Álvarez de woorden van dichter Langston Hughes ter harte genomen heeft (al dan niet uit hun context gerukt), want de Colombiaan vermeit zich achter de naam Meridian Brothers met muziek die aanvankelijk geen steek houdt. Psychpop, surf, goedkope elektronica, latin rock, lo-fi pop, cumbia en andere exotica worden in de blender gegooid en vervolgens terug uitgespuwd. De ingrediënten zijn allemaal nog aanwezig, maar grondig door elkaar geschud, waardoor het soms lijkt alsof dit het product is van een idiot savant die nooit blootgesteld werd aan commerciële radio. Maar het werkt wel. Dit is immers lo-fi spul met een brede grijns, denk Ween meets Silver Apples in de teletijdmachine, met zeurende en brommende Casio’s, psychedelische stemeffecten, plots opduikende blazers, kromme gitaarpartijen en ritselende drums. In El Enamorado zit je op het terrein van de in elkaar geknutselde jazzpop, Sostengan Al Ángel Entusiasta klinkt als psychedelische surf; en El Jazz Del Chupasangres zoekt heil op het terrein tussen The Addams Family, het zotste van Ed Wood en They Might Be Giants. Het levert geregeld resultaten die je, willen of niet, na dertig seconden begint mee te fluiten, maar soms ook het terrein van de onzin oplopen. Ontregelde songs als Canción Del Moderno Templario, Canción De Invierno en El Ganadero Del Futuro kunnen enkel ontspruiten aan het brein van een popzot met een enorme platencollectie en een nog grotere verbeelding. Allemaal heel amusant, al blijf je je afvragen waarom zon verzameling van twaalf songs in godsnaam meer dan zeventig minuten moet duren. Verwerk ze tot brokken van drie minuten en je hebt dé popplaat van het najaar.