Het Texaanse duo Deep Time houdt haar indiepop graag minimaal. Alles gebouwd rondom dragende en volle gitaarpartijen, bijna bespeeld al was het een slaginstrument, maar tot het kleinste beperkt zonder melodie en liedje te verliezen. Een geluid dat ergens in de verte doet denken aan Exile In Guyville van Liz Phair. Cleane, gelaagde lo-fi zonder enige pretentie die je enerzijds meteen bekend in het gehoor klinkt en anderzijds voortdurend blijft verrassen. Kleine toevoegingen van synthesizers, xylofoon of klokkenspel verbreden het geluid, terwijl op de potten en pannen met speelse ritmes de variatie en de drive er in wordt gehouden. Maar nooit te veel tierlantijntjes die zouden kunnen afleiden van de hoofdzaak, het pakkende liedje. En pakkende liedjes zijn het, mede dankzij de vrije vocalen van Jennifer Moore die haar stem weet te buigen in een wereld van PJ Harvey tot Catpower of een lichte opera falset. Een heerlijk voorbeeld van hoe je met minimale middelen maximale score weet te halen, zonder een seconde te vervelen.