De noisepunkers White Lung voelen zich thuis in Vancouver. Of net niet als we de wild om zich slaande bende bezig horen op hun derde album. Bikini Kill en andere riotgirrrls hebben hier het nakijken. Drie ferme madammen en een mannelijke gitarist blazen in een razend tempo het punkrockgenre nieuw leven in. Mish Way is de blonde vamp van dienst die haar muil opentrekt als was ze de reïncarnatie van een vroege Courtney Love. Alleen is de band meer bezig met zijn muziek dan Courtney en haar band Hole het ooit deden. Geen provocatie om de provocatie, geen sensatie ook. Wel er een stevige muzikale lap op geven, door middel van ferme krakers als ‘Snake Jaw’, ‘Face Down’ en ‘Sycophant’. Tien stuks in amper een half uur. Inderdaad, het moet vooruit gaan bij White Lung. Mish moet haar longinhoud, wit als geen ander, vergroten, en dat zullen we geweten hebben. Meer nog dan op voorgangers ‘It’s The Evil’ en ‘Sorry’ gaat de band er vol voor, en het moet en zal ruig klinken. Op het podium wordt het trio bijgestaan door bassiste Hether Fortune. Kenneth William, de man van de bende, kan niet tegelijk bas en gitaar spelen, terwijl het voor de plaat uiteraard wel mogelijk is om beide partijen los van elkaar op te nemen. ‘Deep Fantasy’ is gewoon heerlijk lawaai dat alle agressie die in ons zit, er voor even uit weet te meppen. Als dat niet mooi is.