Death, Love and Despair

Hij zal er wel mee worden doodgegooid, maar de vergelijking van Raoul Sinier met Nine Inch Nails is onvermijdelijk. De Fransman timmert als 15 jaar aan de weg met een geluid dat oorspronkelijk geworteld was in hiphop en glitch, maar inmiddels stevig in de hoek van de elektrorock zit – een hoek waar Nine Inch Nails al jaren de scepter zwaait. Sinier lijkt daar weinig tegen in te willen brengen, en liever in de pas te willen lopen: dezelfde combinatie van elektronica en rockinstrumenten, dezelfde afwisseling van stille en harde passages, het grote gebaar, de bewuste keuze voor ‘lelijke’ geluiden. Nou houden we best van NIN, en als Trent Reznor goed in zijn vel zit kunnen er grandioze songs uit z’n vingers komen, maar Sinier’s kwaliteiten als songwriter halen het niet bij die van de Amerikaan (en laten we wel wezen, zelfs Reznor’s oeuvre zit vol NIN by numbers). Wat ook niet helpt is dat Sinier het noise deel van de formule niet echt wil doorzetten – geen overslaande stem tegen een muur van geluid – waardoor het allemaal een beetje braaf en gelikt blijft. Technisch zit het allemaal wel snor – de plaat klinkt vet en verzorgd – maar echt boeiend wil het niet worden, daarvoor is het teveel derivaat.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
RaoulSinier_DeathLoveandDespai
geplaatst:
zo 18 aug 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!