“Weet je wat het is: wanneer je weer in een tent bij een optreden staat, dan maakt het geen fuck meer uit hoe beroerd je net nog liep te ploeteren.”
Deze uitspraak van mijn reisgenoot voor deze Dour geeft zowat de essentie weer van de hele ervaring, en het is dan ook het enige wat we hier over Dour-als-modderbad gaan zeggen. Elders op het web wordt daarover al genoeg gepalaverd… en jà, wij hebben ook gevloekt, en onze ouwe knoken zouden ook geen “nee” zeggen tegen een iets mildere behandeling. Maar op de drie dagen dat ik op het terrein heb rondgewaad, ben ik geen één zuur gezicht tegengekomen, enkel lachende, dansende, dronken, gekke en uitgelaten mensen. En dat is wat me nu, in propere droge kleren en met een kloek glas wijn naast de laptop, nog het meest bijblijft. Het is de muziek die ‘t hem blijft doen.
Laat ik hier meteen klare wijn schenken: de eerste dag op Dour 2012 zit op dit moment slechts zéér wazig in het geheugen. Vanuit de vers gekraakte Festihut leek de eerste regenbui van de avond vooral een goed excuus om één van de drie flessen bourbon te ontkurken die we net met veel moeite door de campingcontrole hadden gekregen. Toen ik mij uiteindelijk naar de wei begaf was dat dus met aanzienlijk minder trefzekerheid dan ik had aangewend om mijn programma zo meticuleus samen te stellen.
Sorry Selah
Die voorbereiding viel overigens vrij algemeen in het water: had ik mij vol enthousiasme over de efficiente Dour-app gebogen en voor elke dag m’n reeks favorieten opgelijst, m’n smartphone nog een verse oplaadbeurt geven was teveel gevraagd. Zodat ik uiteindelijk toch weer drie dagen met een papieren uurrooster liep te hannesen (je gaat tenslotte ook geen drie uur bij zo’n laadpaal staan wachten als je ‘t even kan verhelpen). Dus sorry Selah Sue, mijn plechtige belofte om tenminste hier eens naar je veelgelauwerde show te komen kijken (nu zelfs door mensen die net zoals ik afknappen op de bindteksten) heb ik niet kunnen waarmaken. Ik was weeral rats vergeten dat je er ook zou zijn. Sorry ook PJ Symons, die dankzij ons eeuwige getalm op weg naar het festival z’n eigen aanrader Owiny Sigoma Band mocht missen.
Messcherp en dansbare Scuba
Wat helaas niet valt te zeggen van Squarepusher‘s set, hoe graag we dat ook anders hadden gezien. Tom Jenkinson heeft voor deze tour besloten om een “Daftpunk’ske” te doen, en verscheen ten tonele met een futuristische helm die ook dienst deed als tweede videoscherm waarop abstracte computeranimatie werd getoond. In samenspel met de projecties achteraan was dit geheel best spectaculair, maar al gauw bleek de trukendoos het gebrek aan muzikale opwinding niet te verhullen. De nieuwe plaat Ufabulum is wat mij betreft best een aardig werkstukje, maar live moet Squarepusher het traditioneel hebben van de furieuze energie waarmee hij het instrumentarium te lijf gaat en zijn eigen tracks tot schroot hakt. Zo verscholen achter een masker en veel LED-jes ging te veel van die persoonlijkheid verloren. Ironisch genoeg blijkt dat net het effect dat Jenkinson beoogt: aandacht weg van de artiest, volledig naar de muziek. Maar volgende keer wil ik weer het zweet op zijn voorhoofd zien staan, in plaats van honderden minuscule lichtjes.
Platenruiter met goede smaak
Het concept van “plaatjeskijken bij de beats” werkte een stuk beter voor Agoria, die ook met een deejayset kwam (onder de noemer “Presents Forms”), maar dan wél eentje van vijf uur lang en vergezeld van een niet aflatende stroom aan gelaagde videobeelden. Met de time-lapses van drukke kantoren, cityscapes en moleculaire animaties werd dit spektakel bijna een Koyaanisqatsi voor danslustigen. En zoals gezegd sloten de visuals perfect aan bij de oerdegelijke set, die met een perfect gevoel voor flow laveerde tussen house en techno. Agoria wordt wel eens in één adem genoemd met de vorige kroonprins van de Franse electronica Laurent Garnier, en de overeenkomst is dan ook onmiskenbaar: volleerde platenruiters met een goede smaak, en een duidelijk, rechtlijnig idee van hun eigen geluid.
Ik had hier gerust nog heel wat langer blijven hangen, maar ik had mezelf voorgehouden dat Clark niet te missen was. Wat een vergissing! Weg was de live drummer waarmee we hem in een ver verleden op een podium zagen, en weg was de gelaagde subtiliteit van zijn meest recente platen. In de plaats daarvan werd gekozen voor een modderige (pun not intended) vier-vier beat die misschien bedoeld was om te wedijveren met de andere tenten waar op dit moment een feestje aan de gang was. In dat laatste geval: missie niet geslaagd. Iedereen stond een beetje ter plaatse te knikkebenen, maar het feest was duidelijk elders aan de gang. Bij Sebastian bijvoorbeeld, die kon aantonen dat de Ed Banger sound ondanks de getaande glorie nog steeds de gemoederen kan verhitten. Aan mij is het nooit besteed geweest, dus we dronken nog ons laatste biertje op de tonen van Adam Beyer.