In mijn kleine wereld is Fennesz God, Pimmon en Tim Hecker zijn de aartsengelen en Ryoji Ikeda is vandaag, meer dan ooit tevoren, mijn persoonlijke duivel. Ongrijpbaar, onaantastbaar en ongenaakbaar. De Japanse duivel trekt met Dataplex alle registers open en heeft het begrip diepte een heel eigen invulling. Dataplex is een intense constructie, een magistraal bouwwerk van kurkdroge, steriele, monotone beats. Ikeda, gefascineerd door alles wat naar wiskunde ruikt, bouwt de plaat gestaag op. In de eerste zeven minuten exploreert Ikeda alle hoeken en mogelijkheden van zijn kale geluid en zet hij overtuigend de toon. Baslijnen zijn uitgepuurd en diep uitgegraven, ritmes haken op elkaar in, versmelten om daarna hun eigen richting uit te gaan. Dataplex verbaast door zijn snelheid, zijn stuiterende opbouw, zijn ingenieuze aanpak, vaak lijkt het alsof Ikeda bewust een guerrillastrijd inzet. Rustpunten zijn op Dataplex schaars, het is wachten tot het sublieme Data.Matrix, een epos dat tien minuten lang zichzelf muteert en transformeert. Grote Kunst. Ikeda is de gids en enkel hij weet welke richting we uitrollen. Anno 2005 leek er wat sleet te zitten op de releases en de formule van het Raster-Notonlabel. Ryoji Ikeda ontkracht de stelling dat mathematische elektronica niet boeiend en avontuurlijk kan zijn. Dataplex is een hoogtepunt, een mijlpaal voor het genre en een toekomstige klassieker.
