De ene geest is nog niet uit de machine, of daar is de volgende al. Nakamura zweert bij het inputloos mengpaneel als muziekinstrument, en daarom lijkt hij ons niet meteen de meest geschikte kandidaat om muziek te maken voor dansvoorstellingen. Bij een continue halfstille testtoon kunnen we ons enkel complete stilstand voorstellen. In onze niche worden we wel vaker geconfronteerd met releases die onze oren doen twijfelen tussen een vermoeden van technische problemen en artistiek minimalisme. We verwijderen de cd en zetten onze inputloze versterker op tien. Klinkt inderdaad veel beter. Bij de tweede poging merken we dat de toon zo rond de negentiende minuut voller wordt, om vier minuten later te eindigen in zinloos gesis en gekraak. Het enige wat we over het tweede gedeelte te melden hebben, is dat dezelfde lege toon af en toe veel te kort onderbroken wordt door een diepere basklank. Deze cd doet ons heimwee krijgen naar tijden toen televisietoestellen nog een testbeeld hadden, en we na het laatste avondprogramma via een irritant foltersignaal richting slaapkamer werden gestuurd. Een blik op de omvangrijke discografie van deze Japanner doet ons glimlachen. We zijn intussen voldoende Zen om te spreken over drieënzeventig minuten totale zenuwcontrole, in plaats van ons te ergeren aan drieënzeventig minuten puur tijdverlies.