Het tijdschrift FreiStil en het label Chmafu Nocords brachten een jaar of drie geleden Damn! FreiStil Samplerin #1 uit. Dat eerste woordje van de titel was een Engelstalige uitdrukking van ongenoegen, maar diende ook te worden gelezen als de Duitstalige aanduiding van vrouwen. Wat beide partijen met de verzamelaar wilden, was de (Oostenrijkse) vrouwelijke componisten en experimentele en improviserende musici een podium bieden, die zij in het door mannen gedomineerde muziekwereldje onvoldoende kregen. Die dubbelcd overtuigde met zijn hoge kwaliteit. In 2011 vonden beide partijen het tijd voor een update. Volgens de bijgevoegde leaflet is er in de afgelopen paar jaar nog maar een kleine opening gerealiseerd, dus moet Damn! FreiStil Samplerin #2 opnieuw de aandacht voor de dames opeisen. De opening To Please You van Cherry Sunkist is een elektronisch, minimaal liedje, met een statement als tekst. De vrouw moet niet vragen, maar pakken wat ze wil, zoiets. Blijven we het geheel als statement beluisteren, dan is wat volgt waarschijnlijk vooral boosheid: er volgt een hoop noise. Zware drone- en heftige improvisatiemuziek met accordeon, (gestreken) bas en fagot; luidruchtige elektronica; zingende en schreeuwende vrouwen met elektronica, gitaar en fluit; dito vrouwen met viool, cello en gitaar. Met name bij deze twee laatste stukken klinkt het optreden beslist intens, maar laat de geluidskwaliteit te wensen over. De afsluiter Weave van Elisabeth Schimana is misschien het hoogtepunt: een uitgebalanceerde soundscape met kalme elektronisch vibrerende tonen, getinkel, geruis en stemkunst. Eigenlijk hoort de opname niet eens op deze verzamelaar, want Weave stamt al uit 1995! Was er gewoon niet genoeg kwaliteit om een cd te vullen? Is het daarom deze keer ook maar bij een enkele cd in het hoesje gebleven? De tweede verzamelaar overtuigt minder dan de eerste editie, maar we gunnen Damn! #2 herkansing in de komende luisterbeurten.