Damascus

Een heus No Wave album moest het worden, het debuutalbum van Radical Slave. En die opzet is geslaagd. Dirk Swartenbroekx (BUSCEMI), Mauro Pawlowski (o.a. Evil Superstars, dEUS) en drummer Remo Peretti (ex-Bedtime for Bonzo) – drie veteranen uit de Belgische popmuziek – brengen met ‘Damascus’ een ode aan de New Yorkse No Wave scene circa 1980. De bands die tot deze scene te rekenen zijn, zoals Teenage Jesus and The Jerks (met frontvrouw Lydia Lunch), Mars en DNA keerden zich af van de commerciële new wave. Met hun voorliefde voor atonale geluiden, herhaling en stuwende ritmes beïnvloedden de No Wavers industrial en bands als Sonic Youth. Belangrijkste uitgangspunt: textuur staat boven melodie. Radical Slave heeft goed geluisterd naar de No Wave bands van weleer, zonder blindelings na te bootsen. Zoals een No Wave band betaamd treedt het trio voor het eerst naar buiten met een rauw live-album, opgenomen in de Brusselse Ancienne Belgique. Het resulterende ‘Damascus’ is een frontale aanval, een geluidsbrij, waarin pas op het tweede gezicht iets valt te herkennen wat voor melodie door kan gaan. De sjamanistische spraakzang houdt het midden tussen Captain Beefheart en Nick Cave anno The Birthday Party. In het nummer ‘Blissed Out Blues’ worden de maniakale vocalen bedolven onder gitaargeweld en atonale geluiden. Wanneer de snerpende geluiden en vervormde vocalen wat veel dreigen te worden, is er gelukkig nog altijd het stevige repetitieve ritme om je aan vast te klampen. Makkelijk te verteren is ‘Damascus’ niet, maar de duistere gekte werkt aanstekelijk en onmelodieus als de nummers zijn, ze lenen zich zeker voor een (hysterische) dans. Net zoals met de No Wave bands, die dertig jaar geleden van zich lieten horen.

tekst:
Leonor Faber-Jonker
beeld:
RadicalSlave_Damascus
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!