Uit het Waasland overvalt ons Charnia, een bende jonge wolven die, getuige de vijf stukken op dit debuut, nog een beetje lijden aan het Amenra-syndroom. De labelbaas van Consouling, meldde ons dat hij dat fenomeen er ondertussen heeft uitgeramd en de bende ondertussen is opgeschoven richting loodzware en toch intimistische drones. Die zitten trouwens in quasi elk van de vijf nummers vervat. ‘Dageraad’ werd opgenomen in een hut, het repetitiehok van Charnia, in de bossen van Daknam en gebeurde zoveel mogelijk DIY. Daarmee klinken de vijf nummers in elk geval zoals het kwartet ze wilde horen. Organisch, lo-fi en toch overdonderend. Openen doen ze met een sfeerstukje, een aanzet tot wat komen gaat. Daarna barst het allemaal open. Sludge, doom, postmetal en de getormenteerde schreeuw van Thibaud Meiresone-Keppens. ‘Waeslandwolf’ heet het stuk, dat halfweg verglijdt tot een ingetogen sfeer waarin een basgitaar langzaam wordt betokkeld. Uiteindelijk wordt die rust, uiteraard, al snel weer aan gort geramd. Het is een beetje een constante op de plaat. Het ruwe en brute geweld wordt afgewisseld door een droney stuk dat de rust voor even terug brengt. ‘Een Dodenhuis’ en ‘Zielsondergang’ doen het, al is het telkens weer op een andere manier. In ‘Een Dodenhuis’ is het namelijk de drums die de sfeer erin brengt en voor relatieve rust zorgt. Afsluiter en tegelijk titelnummer etaleert eerder waar het kwartet naar toe wil. Een kwartier een dromerige sfeer scheppen waarin onvervalste dreiging zit ingebed. Drones slepen minuten lang aan alvorens het nummer de warmte van de postrock opzoekt. Het is net deze verscheidenheid en het zoeken naar andere wegen die hen stilaan van het Amenra-juk zal ontdoen. Goed gezien van die labelbaas.