Het oeuvre van de Starving Weirdos beschrijven, is onbegonnen werk. Ambient, freakfolk, drone, noise, … Noem een stroming die het experiment een warm hart toe draagt, en de band rond Merrick McKinlay en Brian Pyle heeft haar wel voor eigen doeleinden ingezet. En hoewel minder uitbundig in zijn experimenteerdrift, is Brian Pyle solo minstens zo wispelturig. Als Ensemble Economique wijzigt hij elke plaat resoluut van richting. Het eerste album stond vol drones en gitaarfeedback, het tweede helde over naar zware neoklassieke soundscapes en op zijn derde plaat dook hij in de psychedelica in de Not Not Fun-stijl (lees: anything goes, als er maar een drone in zit). Ze achter elkaar terug luisterend, ontwaren wij een voorliefde de jaren 1980 die ons eerder niet was opgevallen. Dat zet hij voort op Crossing The Pass, By Torchlight, met een geluid dat urgenter en meer openlijk melodramatisch is dan voorheen. Zo weeft hij in Vanishing Point met ouderwetse FM-synthesizers dramatische themas over een elektrobeat, als een soundtrack voor een introspectieve scene uit een typische eighties-film. Andere nummers geven juist het gevoel van opgejaagd te zijn, zonder aan toegankelijkheid te verliezen. Nerveuze synths voeden een gevoel van paranoia, dat verder wordt aangezet met een huilende gitaar in de verte. Pyle weet iedere nummer een duidelijk eigen karakter te geven zo geven de percussie en het thema Somewhere, Anywhere een oosterse sfeer, terwijl de reverb en orgel in To Feel The Night As It Really Is een geluid hebben dat in de buurt van iets als Stereolab komt zonder het overkoepelende gevoel te verliezen. Er wordt tegenwoordig een hoop donkers geproduceerd met een geluid dat naar vroeger verwijst, maar Crossing The Pass, By Torchlight is vele malen boeiender dan een hoop platen die we in deze hoek te horen krijgen.