Het jonge Amerikaanse viertal Emanuel trapt op Soundtrack To A Headrush met opener Hey Man! meteen genadeloos de deur in met een vette AC/DC-riff. Vanaf dan is het head on raggen wat typische Amerikaanse Emoties niet meegerekend- waarbij de band een opzwepende sound bij elkaar jat met punkrock, emo, indie en rock-n-roll als voornaamste onderdelen. The Hives en Hell Is For Heroes passeren daarbij de revue, net als ontelbare voorbeelden die hen de weg wezen. Nauwelijks gecontroleerde energie en goeie songs rijmen echter moeiteloos met een behoorlijk heavy geluid terwijl de zangpartijen van Matt Breen voor voldoende melodie op dit prima debuut zorgen. Als zo veel andere bands hier in het recente verleden mee weg konden, moet het ook lukken voor Emanuel. Voor Alkaline Trio is dat gek genoeg nog niet gebeurd. De grote Europese doorbraak blijft uit terwijl ze ook met hun vijfde album opnieuw bewijzen heel wat in hun mars te hebben. In hun thuisland gaat het ondertussen harder. Zo mochten ze even dag gaan zeggen bij zowel Conan OBrian (Late Night) als David Letterman (The Late Show). Even leek het erop dat ze ook hier eindelijk het succes zouden krijgen dat ze verdienden, maar het mocht voorlopig niet zijn. Alkaline Trio lijkt gedoemd om in de subtop te blijven rondhangen. Onterecht want het trio heeft alles wat nodig is: Songs, attitude, podiumpresentie, harmonische stemmen én looks. Alkaline Trio klinkt meer punk dan Emanuel; is ook pakken donkerder, maar tegelijkertijd ook meer doorleefd en daardoor geloofwaardiger. Meer volwassen ook. Cave In is daarbij alvast een bruikbare houvast. De in recensies her en der opduikende verwijzingen naar The Cure, The Smiths, The Sisters Of Mercy of zelfs Depeche Mode zijn daardoor enigszins te begrijpen. Dat betekent hoegenaamd niet dat het trio ook zo klinkt. Verre van zelfs. Wat dat wel betekent? Dat Alkaline Trio zowel muzikaal als tekstueel alle valkuilen weet te ontwijken die punkrock anno 2005 zo saai, braaf en voorspelbaar maken. Thematisch gaan ze zwaarwichtige themas niet uit de weg. Sadie refereert bijvoorbeeld naar Sadie Mae Glutz, ooit nog lid van de beruchte Manson familie. Glutz was er namelijk bij toen actrice Sharon Tate aan repen werd gesneden. Geen clichés dus over chicks en skaterboys op dit uitermate catchy plaatje. Het kan niet alle dagen Throbbing Gristle zijn. (www.vagrant.com)